Iron Maiden - Senjutsu (Album Review)

"Αν και το ξίφος μπορεί να χρειαστεί μόνο μία φορά σε όλη την διάρκεια της ζωής , θα πρέπει να φοριέται πάντα"

Από την ημέρα που κυκλοφόρησε ο κατά σειρά 17ος δίσκος των θρυλικών Iron Maiden , βλέπω πληθώρα διαφορετικών αντιδράσεων , άλλος κρίνει την φωνή του Bruce Dickinson , άλλος τους χαρακτηρίζει γραφικούς και άλλος έχει μείνει στην εποχή του 80'. Μάγκες προσγειωθείτε στον Πλανήτη Γη , δεν είναι όλα αποτυχίες όπως το "Final Frontier" του 2010 , ούτε μπορούν να είναι όλα ίδια σε εποχή Di Anno, από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα, μπήκαμε σε εποχή που τρώμε Sushi , πιάνουμε Katana και μας διδάσκουν τι σημαίνει ταχύτητα και πως το ξίφος μπορεί να τσακίσει κόκκαλα! Το "Senjutsu" λοιπόν είναι γεγονός και πρόκειται για τον διάδοχο του επίσης εμβληματικού "The Book Of Souls" και μας φέρνει σε εποχή Samurai , τύφλα να'χει ο Shaolin! Ο Eddie λοιπόν είναι έτοιμος να πιάσει το Katana του και να γίνει Samurai , όπως έγιναν και οι Θρύλοι Iron Maiden , Up The Irons!!!

Όπως έχουμε δει ουκ ολίγες φορές στο εξώφυλλο , ο Eddie ντυμένος Samurai , έχει γίνει σήμα κατατεθέν για πολύ κόσμο. Το Μαύρο υπόβαθρο που φημίζεται από την προηγούμενη κυκλοφορία τους , αυτήν την φορά τελειοποιήθηκε στο έπακρο , με αποτέλεσμα να ξεχωρίζεις το διακριτικό πράσινο που υπάρχει πίσω από την εν λόγω Mascot τους που πολύ έξυπνα εμπλουτίζει την χάρη του εξωφύλλου καταφέρνοντας να δημιουργήσουν ένα πλούσιο και αξιόλογο Artwork που συνοδεύει επάξια το νέο δίσκο των Iron Maiden , κοινώς όπως τους αξίζει.

Ξεκινάω από το ομότιτλο κομμάτι το οποίο αποτελείται από μία πολύ δυνατή εισαγωγή , επιβλητική και αρκετά πειραματική , πράγμα φανερό μέσα από τα κλασικά ασιατικά κρουστά που συνοδεύει έναν πόλεμο! Η ατμοσφαιρική έναρξη με τα τύμπανα του Nicko McBrain αποδεικνύει πόσο πολύ μεγάλες ιδέες έχει ο Steve Harris!

Ο Bruce Dickinson να βρίσκεται σε τρελά κέφια , να ερμηνεύει με ψυχή και να διδάσκει μαθήματα ζωής! Πέρασε μία δύσκολη περίοδο και όμως ύστερα απ' αυτό κατάφερε επάξια να βγάλει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα! 

Θα ήθελα να τολμήσω και να αναφέρω ότι μεγάλο σημείο αναφοράς στην εκτίμηση μου , είναι ότι έχει κάπως ξεχωρίσει το Motivo τους , οι κιθάρες είναι σε πιο Hard Rock ύφος ενώ ταυτόχρονα είναι ογκώδεις αλλά συνάμα είναι και Classic Iron Maiden , πράγμα ξεκάθαρο μέσα από το μπάσο του περίφημου μουσικού.

 

Τα σόλο του Janick , τα Riffs του Adrian Smith και η τρομερή μπλουζιά του Dave Murray μέσα από την Fender , είναι το κερασάκι στην τούρτα που δίνει ένα πολύ καλό ξεκίνημα , με τα ηχητικά εφέ στο τέλος να κερδίζουν τις εντυπώσεις!

Προχωράμε στο Stratego και κάπως έτσι ο Steve Harris , μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο γεμάτο από πολέμους. Για να είμαι ειλικρινής , φαίνεται πολύ έντονα ακριβώς το παρόμοιο Motivo που χρησιμοποιούνταν στο θρυλικό "Brave New World" , όπως επίσης μου φέρνει πολλές γνώριμες συμπτώσεις στο μυαλό μου , ειδικά η "Γέφυρα" , η οποία με κάνει να νοσταλγώ κυρίως ακούσματα των 70's πράγμα που δεν επηρεάζει αρνητικά, την μουσική ταυτότητα τους ως Iron Maiden!

Επόμενο είναι το εξαίρετο και προσωπικά αγαπημένο μου , The Writing On The Wall. Όταν οι Lynyrd Skynyrd αντάμωσαν με τους Deep Purple και τον Bon Jovi , τότε αποφάσισαν να βγάλουν πιστόλια και να αναμετρηθούν στο Ελ Πάσο! Τολμώ να πω ότι είναι το κομμάτι που παντός με κάνει να νοσταλγώ υπέρ του δέοντος το "Another Brick In The Wall" των Pink Floyd , ίσως γιατί είναι το ίδιο επαναστατικό όπως και το ύφος που ακολουθεί! 

Δεν με ξεγελάει το ηχόχρωμα που είναι κάπως πιο Western , το λάτρεψα όμως γιατί δείχνουν πως ότι και αν τους δώσεις , θα το κάνουν δικό τους!  Επίσης κάτι θετικό που αγάπησα? Κάποιες πινελιές που θύμισαν το επίσης πολυαγαπημένο μου "Mother Russia".

Ώρα να πέσουν λίγο οι ρυθμοί με το "Lost In A Lost World" , ένα κομμάτι με δύο πρόσωπα, έτσι θα το αποκαλούσα , λόγω του ότι αποτελεί ένα εναρκτήριο μελωδικό που η ατμόσφαιρα της ακουστικής κιθάρας δίνει ένα ξεχωριστό ύφος , ενώ από το πουθενά έρχεται το μεγάλο Boom με τον ρυθμό να αλλάζει λες και βγαίνουν καπνοί , φωτιές κτλ. Classic Show των 80's με λίγα λόγια!

Days Of Future Past το κομμάτι που από την αρχή μέχρι το τέλος σε ανατριχιάζει μέσα από παραγωγή , μελωδία , ερμηνεία , αλητεία κτλ. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το πιο σύντομο από άποψη διάρκειας όσον αφορά την διάρκεια του δίσκου. Τέσσερα λεπτά που είναι γεμάτα ένταση!

Καθώς έβλεπα τον τίτλο του επόμενου τραγουδιού , πολλές φορές σκεφτόμουν , αν θα μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω.... Είτε από την διάλυση της Παναγίας του Παρισίου , είτε από την τεράστια πυρκαγιά στον Αμαζόνιο , είτε από την ξεροκεφαλιά του ανθρώπινου γένους. 

Το κομμάτι αυτό μου έφερε έντονα το όραμα που είχαν οι Iron Maiden στο Debut ύστερα από την επανέναρξη τους ("Brave New World") αλλά και στο επόμενο πόνημα τους , το "A Matter Of Death And Life" , ότι ζούμε σε έναν κόσμο περίεργο , αλλά μακάρι ο κόσμος να σκέφτονταν με ανθρωπιά και να μην κατέστρεφε τόσο , την αφορμή που ζει , την Γη η οποία είναι το σπίτι του.

Εδώ Υιοθετώ την φράση του Optimus Prime από το Transformers:The Last Knight.

"I Have Doomed Earth , The Only Place In The Universe Whose People Let Me Call It...Home!"

Έτσι και εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε το μέρος στο οποίο ζούμε και είμαι απόλυτα βέβαιος , πως εάν ζούσε ο Κάρολος Δαρβίνος , θα είχε απογοητευτεί για την κατάληξη που έχουμε ως "άνθρωποι".

Στο Darkest Hour , επικρατεί το συναίσθημα του ότι πέραν της κατάστασης που ζούμε , περιγράφεται και η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων. Πλημμύρες , σεισμοί , κλιματική αλλαγή , Πυρκαγιές , Ξεροκεφαλιά , κανένα ίχνος ευαισθησίας και μία κατάσταση όλο απόψεις που έχουμε γεμίσει στον κόσμο δίχως να κοιτάξουμε να είμαστε όλοι μαζί σαν γροθιά σε αυτό! 

Το πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου , το οποίο σε βάζει σε προβληματισμό ΜΟΝΟ που θα δεις τους στίχους του Bruce , την ερμηνεία του με τον διακριτικό αντίλαλο να κάνει ένα επιβλητικό Ρεφραίν και να σου κόβει την ανάσα! Φαίνεται πως ο Kevin Shirley έχει κάνει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ δουλειά και ας κάποιοι τον θεωρούν μέτριο ως παραγωγό , το αποτέλεσμα στον ήχο του δίσκου , μιλάει από μόνο του!

To Death Of The Celts μου φέρνει στο μυαλό δύο έννοιες......... Τους κέλτες τους ξιφομάχους και την ίδια την φύση όπως και το βιβλίο "Μύθοι των Κελτών" της Green Miranda-Jane! Οφείλω να ομολογήσω πως εδώ επικρατεί ένα επικό μοτίβο που μου φέρνει στο μυαλό το αντίστοιχο με αυτό του Blood Brothers , για έναν πολύ παράξενο λόγο ο οποίος παραμένει ανεξήγητος στην δική μου υπόληψη!

Στο The Parchment υπάρχει ένα πολύ επιβλητικό μοτίβο στο οποίο φαίνεται το πάθος που δείχνουν οι Άγγλοι βετεράνοι , καθώς δίνουν ένα πολύ ιδιαίτερο αλλά και ταξιδιάρικο συγχρόνως ύφος στον τρόπο που θα ερμηνεύσουν το οτιδήποτε. Είναι από τις ελάχιστες μπάντες που θα σου δώσουν αυτό το συναίσθημα , είτε μέσα από το στίχο που γράφουν είτε μέσα από τις συνθέσεις! Τα πλήκτρα είναι το συστατικό που απ' ότι φαίνεται δούλεψε σε αρκετές κυκλοφορίες δίνοντας μία πιο κινηματογραφική η Soundtrack νότα στα νέα τους κομμάτια με τον σκληρό ήχο να κυριαρχεί θριαμβευτικά!

Τίτλοι τέλους με ένα επίσης καταπληκτικό κομμάτι , ο λόγος για το Hell On Earth! Εδώ θα μου επιτρέψετε να πω μία μου σκέψη....... Με κάνει να νοσταλγώ την φιλοσοφία των "Out Of The Silent Planet" και "For The Greater Good Of God" με πιο ίσως τελειοποιημένες αλλά κάπως πιο πειραματικές εισαγωγές , με τις χαμηλές μπασογραμμές να δίνουν έναν πιο αγωνιώδη και ατμοσφαιρικό χαρακτήρα ως συνοδευτικό στην κλασική μελωδίας της κιθάρας! 

Στιγμή του κομματιού είναι στο 5ο λεπτό και μετά όπου τρία μέρη κάνουν "πολυμερισμό" σε ένα εξαιρετικό σόλο! Παιδιά τρείς άσπροι δράκοι με τα μπλε Μάτια ενώθηκαν και κάνανε ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΡΑΚΟ!!! ΟΙΜΕ!!! Dave , Adrian & Janick μία τριάδα που μαζί δημιουργούν την απόλυτη κιθάρα με τα έξι χέρια , κοινώς ένα κλασικό εξαιρετικό τρίο που μαζί φτιάχνουν το δυνατό σόλο και συγχρονίζονται ΑΨΟΓΑ! 

Απόλυτη ανατριχίλα επίσης επικρατεί στο Tempo που τραγουδάει υπό αφήγηση , ενώ εναλλάσσεται σε μία έκρηξη ενός διακριτικού κρεσέντο που σου παίρνει τα μυαλά! "LOVE IN ANGER , LIFE IN DANGER!!!" και εδώ αποδεικνύει για άλλη μία φορά ο μέγας "Βρασίδας" για ποιο λόγο θεωρείται ως μία από τις πέντε καλύτερες φωνές στον πλανήτη!

Πέρασαν 40 χρόνια από την 1η του Audition ως ο διάδοχος του Paul Di Anno και ειλικρινώς δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτοί οι τρείς μουσικοί (Βάζω μέσα και τον Blaze Bayley) έχουν αποδείξει με τον τρόπο τους , ότι είναι τρείς διαφορετικοί κόσμοι για τους λάτρεις των Iron Maiden και όμως δεν είναι διόλου τυχαία η καριέρα του περίφημου πιλότου!

Έχω δει εκατομμύρια κριτικές εις βάρος της φωνής του Bruce Dickinson , καταλαβαίνω προφανώς ότι μπορεί να κουράστηκε λόγο ηλικίας , καταλαβαίνω ότι κάποιοι δεν χωνεύεται το εν λόγω Album , πράγμα απόλυτα υποκειμενικό! Έχω διαβάσει να λένε για Progressive , έχω να διαβάσει να λένε για το ότι γράφονται τα ίδια και τα ίδια! Στους Maiden δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό , ο λόγος? ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ MAIDEN! Τέλος! 

Θέλω να μου δείτε ένα συγκρότημα στο Heavy Metal που έχει χαράξει ΤΟΣΟ μεγάλη μουσική ιστορία με χρυσά γράμματα , έχει κάνει καριέρα , έχει αγωνιστεί , έχει εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο για να αγοράσει μπάσο όπως ο Steve Harris και ύστερα απ' όσα πέρασαν οι Maiden να γράφουν έναν τόσο τίμιο δίσκο και συνάμα καταπληκτικό! 

Οι Maiden λοιπόν έχουν γράψει έναν δίσκο που είναι σαν να έχει ευλογήσει ο Χάτορι Χάντζο στο Kill Bill τον Eddie , να του έδωσε το χρυσό Katana και να έχει πάει για μάχη στο Σινικό τοίχος της Κίνας! Πείτε μου λοιπόν έναν μουσικό που ύστερα απ' όσα βίωσε όσον αφορά την Νόσο του Covid, καταφέρνει ακόμα να ερμηνεύει με αξιοπρέπεια , κέφι και πάθος!!! Αυτό το πέτυχε άρτια ο Bruce!

Όσοι με γνωρίζετε , ξέρετε πόσο αγαπάω Maiden , ξέρετε ΠΟΣΟ τρελαίνομαι για το "Somewhere In Time" , για το ομότιτλο Debut τους , για το "Powerslave" η για το "Number Of The Beast" όμως άλλο τόσο τρελαίνομαι όταν βλέπω μία μπαντάρα όπως οι Maiden , οι οποίοι παρόλη την καριέρα τους , θα μπορούσαν να γράφουν τα ίδια όπως στο 80' και όμως δεν το έκαναν , γιατί? γιατί ΨΑXNOYN , ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ και ΤΡΕΛΑΙΝΟΥΝ ΚΟΣΜΟ!

Παρόλη την διάρκεια που έχουν , είναι ένα καταπληκτικό παραπάνω από 40 λεπτά Album , που χωρίζεται σε δύο μέρη και το ένα συμπληρώνει το άλλο και σου γεμίζουν το μυαλό με αναμνήσεις προς κάποιους παλιούς και ταυτόχρονα ακούνε κάτι πιο σύγχρονο , κάτι πιο εξαιρετικό , κάτι πιο ενδιαφέρον! 

Σου γεμίζει το μυαλό με εικόνες , πραγματικότητα και συνδυάζουν πολύ έξυπνα τον Ρεαλισμό με την Μυθοπλασία , πράγμα που συνέβη ΚΑΙ στο "Book Of Souls" , ένας δίσκος που (για μένα θα μιλήσω) είναι ένας πολύ συναισθηματικός δίσκος για τρείς λόγους , ο πρώτος είναι γιατί κυκλοφόρησε τον χρόνο που συγχωρέθηκε ο μέγας Lemmy , o Δεύτερος γιατί κυκλοφόρησε μαζί με το "Bad Magic" των Motorhead την ίδια χρονιά και ο τελευταίος γιατί έχει ένα κομμάτι που βασίζεται στην τιμή του περίφημου Robbie Williams , το "Tears Of A Crown"!

Το "Senjutsu" λοιπόν προσωπικά εμένα με έχει γοητεύσει απίστευτα , με την παραγωγή , τα Riffs , τις μελωδίες , τα μπάσα , τα πλήκτρα , την ατμόσφαιρα , την επιβλητικότητα των τυμπάνων , τα τρομερά σόλο κιθάρας όπου ανατριχιάζεις συνεχώς κάθε φορά που τα χώνεις στο Repeat και ειλικρινά είναι ένας δίσκος για τον οποίο θα μπορούσε κανείς να γράψει όχι απλά βιβλίο , όχι απλά μυθιστόρημα , τόμο ολόκληρο και ο λόγος? Γιατί είναι ένας από τους δίσκους που θα επηρεάσουν την επόμενη γενιά αλλά και ευελπιστώ τον κόσμο το ίδιο έτσι ώστε να αγαπήσει περισσότερο τον τόπο που "Φιλοξενείται" , την Γη! 

Μην βασανίζετε την Γη , μην την κακοποιείτε , αγαπήστε την , προστατεύστε την!

UP THE IRONS!

Βαθμολογία: 95%

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο