Scar Of The Sun - Inertia (Album Review)

"Η Αδράνεια εξασθενίζει την δύναμη του Νου"

~ Leonardo Da Vinci ~

Αναρωτιέμαι εάν ο περίφημος Γαλιλαίος σύμφωνα με την μεγάλη του ανακάλυψη "Η Αρχή Της Αδράνειας" αντίκριζε την ανασφάλεια που κυριαρχεί τρομακτικά στις μέρες μας , ποια θα ήταν η πρώτη του σκέψη; Μεγάλη απορία αυτή και σίγουρα το βασικό συναίσθημα θα ήταν μία έντονη απογοήτευση , καθώς όλος αυτός ο φόβος έχει συσσωρευτεί μέσα μας και έχει δημιουργήσει μία ελαφρά Μισανθρωπία , παρά μία κατανόηση προς τον συνάνθρωπο! Όλος αυτός ο "Πρόλογος της Αχρίδος" , γίνεται με έναν σκοπό, την έκφραση του συναισθήματος της οργής , καθώς όλο αυτό μετατρέπεται σε δημιουργία για τους Scar Of The Sun , οι οποίοι στις 14 Μαϊου κυκλοφόρησαν τον κατά σειρά 3ο δίσκο τους με τίτλο "Inertia" μέσω της Napalm Records και μέσα από τον αυθορμητισμό τους , δημιουργούν ένα Album που εκφράζει την αμφισβήτηση για το ευτυχές μέλλον που προσφέρει η τεχνολογία!

Θα ξεκινήσω σχολιάζοντας πρώτα απ' όλα το εξώφυλλο μέσα στο οποίο εάν προσέξετε , θα διαπιστώσετε μία Εικαστική ταυτότητα που επαναπροσδιορίζει θα έλεγε κανείς ότι εάν βλέπουμε τα συγκεκριμένα χρώματα σε ένα εξώφυλλο , καταλαβαίνει κανείς ότι ανήκει στους Αθηναίου Groove/Modern Metallers πλέον με βάση πάντα το μέτρο σύγκρισης από το Εμβληματικό "In Flood" (2016). Επομένως όπου βλέπουμε την συγκεκριμένη τριάδα χρωμάτων και αυτό το πολύ μυστήριο Concept , αντιλαμβάνεστε ότι οι Scar Of The Sun έχουν πετύχει κάτι πάρα πολύ σπάνιο, όσο εικαστικό αλλά όσο και μουσικά έχουν πάρει μία πολύ καλή πλεύση.

Hydrogen ένα εναρκτήριο που δίνει το σήμα για να ξεκινήσει το μουσικό ταξίδι προς ένα όραμα που έχει ως βάση την ψηφιοποίηση της κανονικότητας μας και τελειώνει η εισαγωγή μέσα από το χτύπημα των τυμπάνων και της κιθάρας σαν να λέει "Coming Soon..."... 

Ξεκινάει ο δίσκος με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου με πολύ γκρούβα , ένας συνδυασμός μεταξύ Melodic Death Metal , Modern , Groove , Djent , Metalcore που όλο αυτό καταφέρνει να μετατραπεί σε ένα πολύ επιβλητικό ηχόχρωμα και μέσα απ' αυτό εκφράζεται η οργή από τα πολύ βαρβάτα φωνητικά αλλά και από τις διφωνίες που μας κάνουν να αφομοιώσουμε την δίψα για πειραματισμό αλλά και για ρίσκο! 

Πρώτο σχόλιο.... Ξεκίνησαν ως Doom/Gothic και κατέληξαν σε κάτι πάρα πολύ Βαρβάτο κάτι που το αντιλαμβάνεται κάποιος που θα έχει ακούσει όλη την δισκογραφία , ότι δεν μιλάμε απλά για έναν δίσκο που έχει κυκλοφορήσει , αλλά για ένα Album που ανεβαίνει ένα σκαλί πιο πάνω και μία δικαίωση για το ότι εντάχθηκαν επιτέλους στην Napalm Records και κάτι επίσης πιο πολύ σημαντικό , είναι πως αναφερόμαστε σε ένα όνομα που κρατάει χαμηλά την μπάλα και δεν έχει έπαρση κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό!

Αυτό ήταν μία παρένθεση, επιστρέφω στο πρώτο κομμάτι στο οποίο βλέπουμε πολύ πιο υπερυψωμένα σόλο κιθάρας και ένα σύνολο που σκάει σαν μετεωρίτης στο κεφάλι μας και μας κάνει να θέλουμε να κοπανηθούμε και να ψάξουμε τους στίχους και να τραγουδάμε μαζί τους σε κάθε συναυλία!

I Am The Circle για μένα ίσως το κομμάτι που με κέρδισε πιο πολύ απ' όλα με την Χρύσα Τσαλνταμπάση να αναλαμβάνει μεγάλο ρόλο στα πιο δυναμικά φωνητικά και εδώ μαζί δημιουργούν έναν εξαιρετικό συνδυασμό τρομερό από άποψη ακουστικής σε Studio Thing! Αξίζει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με την συνέντευξη του Terry στο Metalradio.gr και στην Έλενα Μιχαηλίδου , αναφέρει ο Ιθύνων νους της μπάντας , ότι η Χρύσα Τσαλταμπάση ήταν η δασκάλα του. Οι γρήγορες κιθάρες στα τελευταία Tempo με κάνουν πολύ να θέλω να νοσταλγήσω τους Gojira που έχουν ένα Motivo ελαφρώς πιο Progressive!

Quantum Leap Zero I: Torque Control ένα κομμάτι που θα έλεγα πολύ άνετα ότι μου φέρνει στο μυαλό The Ocean Collective και ίσως πιο πολύ τους Soilwork ίσως γιατί υπάρχει ένα Motivo από το οποίο νοσταλγώ τους Γερμανούς Post/Sludge Metallers με τα καθαρά φωνητικά που μαζί με τις πίσω φωνές δίνει μία ένωση που μου θυμίζει και λίγο τους Whitechapel ακόμη και τους Trivium. Η συνέχεια δίνεται στο δεύτερο μέρος ονόματι "Transition To Turbulence" μία έκρηξη που σου δίνει τάσεις για Mosh Pit και ένα ριφ που σου φέρνει στο μυαλό τους At The Gates του 90 στο "Slaughter Of The Soul" , εδώ νομίζω είναι πάρα πολύ φανερή η οργή και το ξέσπασμα που βγαίνει μέσα από τα κομμάτια!

Πέφτουν οι ρυθμοί , μελωδίες χαλαρές στο κομμάτι "Oxygen" , άλλο μία συμμετοχή της Χρύσας Τσαλταπάση σε μία διφωνία που διαρκεία 2μιση λεπτά και θα μπορούσε κανείς να πει ότι το χαρακτηρίζεις πιο πολύ ως ένα αφήγημα ατμοσφαιρικό που προς το τέλος με ένα πιο Progressive ηχόχρωμα διαπιστώνουμε ότι οι ρυθμοί ανεβαίνουν και υπάρχει ένα πολύ όμορφο φινάλε. 

Το επόμενο ντουέτο με τον Νικόλαο Καζάνη στο κομμάτι "The Failable Experiment" , φαίνεται ότι όλα ανεβαίνουν με έναν πιο παράξενο ρυθμό καθώς ανεβαίνουν οι τόνοι διαπιστώνουμε έντονα το πιο Τεχνικό στοιχείο στις εναλλαγές από το πιο χαλαρό στο πιο έντονο και Τούμπαλιν και σε συνδυασμό με την πιο μοντέρνα παραγωγή κουμπώνει ωραία φέρνοντας κάτι σε πιο Metalcore κυρίως και συγκεκριμένα με κάνει να νοσταλγώ ελαφρώς τους Parkway Drive!

Ερχόμαστε στο Τρίτο μέρος του "Quantum Zero" που ονομάζεται "Thrust" , είναι ουσιαστικά μία ατμοσφαιρική συνέχεια του δεύτερου κομματιού , ενώ στην πορεία δημιουργείται μία έκρηξη πιο Extreme και μαζί με τα πλήκτρα δίνει μία ιδιαιτερότητα , που θα έλεγε κανείς ότι θυμίζει κάπως την εξέλιξη των περίφημων Evergrey. Το κάνω εικόνα και στο μυαλό μου φέρνει κάτι πιο "κινηματογραφικό" , ίσως λόγω ενός Tempo που έρχεται ξεκάθαρα σε έναν έξυπνο συνδυασμό , αυτόν των πλήκτρων που κρατάνε σταθερά το μοτίβο του μοντέρνου στοιχείου!

Συνέχεια με το Singularity Collapse ένα κομμάτι που εδώ σαν να πέφτουν λίγο οι ρυθμοί αλλά ταυτόχρονα να υπάρχει και ένας δυναμισμός που σκέφτεσαι ότι συνεχίζει χαλαρός και στην συνέχεια αλλάζει ο ρυθμός και γίνεται όλο και πιο Extreme με τις κιθάρες να επιταχύνονται! Προσωπικά θα πω την επίκριση μου εδώ και θα εκφράσω ότι προτιμούσα κάπως κάτι πιο.....Βαρβάτο , ένα ξέσπασμα , ένα ηχηρό θα πω Growl , δηλαδή εκεί που ανεβαίνουν οι ρυθμοί περιμένεις να ακούσεις ένα Scream και το ακούς προς το τέλος! Εδώ θα πω ότι είναι η μόνη μου ένσταση!

Ξεκινάει ένα ατμοσφαιρικό Intro στο Zenith To Minos και καταλήγει στην απόλυτη αποθέωση! Κομμάτι ιδανικό για Mosh Pit , για Headbanging , για απόλαυση και ένα σύνολο που έχει την χαλαρότητα και συνάμα τον δυναμισμό του και καθαρά φωνητικά μαζί με τα πιο Harsh ταιριάξει άψογα καλύπτοντας ο ένας την φωνή του άλλου και ένα φινάλε που θυμίζει πολύ έναν συνδυασμό του "Crushing Around You" και του "Aesthetics Of Hate" των Machine Head!

Τίτλοι τέλους με το εξαίρετο Anastasis , ένας τίτλος που φέρνει πολύ έντονα στο μυαλό μας την ανάσταση της σκέψης μας , την λύτρωση του ανθρώπου και όσον πέθαναν για να ανυψωθούν όπως οι ψυχές στην Valhalla που ανασταίνονται από το μεγάλο Ragnarok σύμφωνα με την Σκανδιναβική μυθολογία! Θα μείνω στην παραγωγή που είναι καταπληκτική , με τα εφέ να δίνουν ένα ωραίο εναρκτήριο και ένα ριφ που δίνει την έναρξη για να αρχίσει ο πόλεμος! 

Ένα ωραίο Tempo ότι πρέπει για Wall Of Death , ένα ωραίο Mixing φωνητικών και πολύ καλά ηχογραφημένο , ένα Drum Set επιβλητικό και μία κιθάρα που δίνει σπίθες σταδιακά! Μία συνέχεια κάπως μελωδική , μελαγχολική και ταυτόχρονα γεμάτη οργή καθώς εκφράζεται σαν να υπάρχει μία θλίψη για όλους όσους πέθαναν , για την καταστροφή της φύσης , της ανθρωπιάς και την στέρηση του ανθρώπου! 

Έντονο αυτό από το Tempo που ακούγονται φωνές , τσιρίδες και μία παράνοια που εκεί δημιουργείται ένα Κρεσέντο με τον Terry να δίνει ρεσιτάλ φωνητικών και με τα εφέ στο τέλος να δίνουν μία επιπλέον έξυπνη πινελιά , ιδίως με τον Μετρητή Σφυγμών που όσο περνάει η ώρα πέφτει και πέφτει και νεκρώνει ο άνθρωπος ύστερα απ' όσα συμβαίνουν! Είναι ένα συναισθηματικό κομμάτι για όλη την μπάντα και ένας λόγος που είναι πραγματικά κάτι πολύ βαρύ!

Συνολικά είναι μία πάρα πολύ αξιόλογη προσπάθεια , ένα σκαλί πιο πάνω ανέβηκαν οι Scar Of The Sun , που δείχνει αυτός ο δίσκος να έχει προσφέρει την μουσική ταυτότητα που έψαχνα οι Αθηναίοι Metallers. Έχει ένταση , πειραματισμού , πολύ ωραίες ιδέες , με ένα στοίχημα που το κέρδισαν για τα καλά , με τον επίδοξο Jens Bogren για άλλη μία φορά να κάνει μαγικά στον ήχο , να δίνει πολύ έξυπνες πινελιές και φυσικά ένας συνδυασμός ανάμεσα σε πιο Modern και πιο νέο Vintage όπως έχει χαρακτηρίσει ο Frontman της μπάντας. Τα περισσότερα κομμάτια είναι γραμμένα από τον κιθαρίστα Greg Ελευθερίου.

Ένας δίσκος πολύ σημαντικός , με πολλά λογοπαίγνια και βαθιά μηνύματα απ' όλες τις απόψεις , με λιγότερα αφενός Ηλεκτρονικό και Progressive στοιχεία , αρκετά Extreme μαζί με το πιο μοντέρνο που μαζί όλα δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που είναι και μία δικαίωση για το συγκρότημα και για όσους υποτιμούσαν την αξία της μπάντας! Το πείσμα και η ψυχή απέδωσαν καρπούς και δεν τα παράτησαν , το αντίθετο μάλιστα πέτυχαν και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία!

Εάν δεν γνωρίζετε τους Scar Of The Sun , ειλικρινώς είναι μία τεράστια ευκαιρία να τους μάθετε μέσα από τον τρίτο δίσκο τους , "Inertia" που κυκλοφόρησε στις 14 Μαϊου φέτος μέσω της Napalm Records.

Βαθμολογία: 85%

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο