Fortress Under Siege - Atlantis (Album Review)

 

"Όταν διψάς και σου φαίνεται ότι μπορείς να πιεις όλη τη θάλασσα, αυτό είναι πίστη. Όταν αρχίζεις να πίνεις και τελειώνεις μετά από ένα-δυο ποτήρια, αυτό είναι επιστήμη."

~ Άντον Τσέχωφ ~

Το παραπάνω ρητό, είναι η αναφερόμενη ταύτιση του ότι όσο πιστεύεις στην ίδια την Θάλασσα , τότε το όλο σύμπαν σου ανήκει και κάπου εκεί ανακαλύπτεις την πηγή σου και στην ίδια την Ατλαντίδα, γιατί ο θησαυρός μας , είναι μία χαμένη ατλαντίδα την οποία εμείς οι ίδιοι πρέπει να ανακαλύψουμε. Αυτό το κάτι μας εξηγούν στο νέο τους πόνημα οι πρωτευουσιάνοι Fortress Under Siege , στον κατά σειρά 3ο ολοκληρωμένο δίσκο τους με τίτλο "Atlantis" που κυκλοφόρησε σήμερα μέσω της ROAR (Rock Of Angels Records) και μέσα απ'αυτό το πόνημα μαζί θα ανακαλύψουμε το νησί της Ατλαντίδας. 

Ο δίσκος ξεκινάει με το Promo Single τους με τίτλο Love Enforcer, το οποίο για τον Bob κατσιώνη ήταν και το Debut Video Clip των Αθηναίων Progressive Metallers. Power Metal ύφος , σε συνδυασμό με πιο μεγάλη νοσταλγία προς τους ήχους των Fates Warning και ένα Heavy Metal ηχόχρωμα που συνδυάζεται ωραία με τον επικό ήχο καθώς σου δίνει το συναίσθημα της μάχης για την αγαπη και μία ωραία αύρα μέσα από την φωνή του Τάσου Λαζάρη. Σόλο κιθάρας που πλαγιάζουν υπέροχα και επιβλητικά με τα ντραμς και ριφς που με τα πλήκτρα του Γιώργου Γεωργίου δίνουν έναν πιο Αρχαιοελληνικό χαρακτήρα (λογικό άλλωστε).

 

Lords Of Death ξεκινάει με έναν πιο βαρύ ήχο που καταλήγει να γίνει πιο έντονος όπως και η φωνή δίνει μία ύψιστη νότα στο ευρύ ηχόχρωμα που θυμίζει έναν πιο βαρβάτο ήχο που σε πάει σε πολλούς τόπους και ίσως σε ένα ταξίδι στον κάτω κόσμο μέσα από πλήκτρα που δίνει ωραία αύρα στις μελωδίες, τα έντονα σόλο κιθάρας που θυμίζουν ίσως και τους Queensryche και σε κάποια άλλα σημεία κάπως τους Powerwolf στο κομμάτι της παραγωγής.

 

Atlantis τι να λέμε τώρα , το κομμάτι που αγάπησα μέσα και από το βίντεο του Bob (Στο οποίο συμμετέχει και η Έθνικ Χορεύτρια Jasmin Kalathaki) αλλά και από την όλη σύνθεση. 

Εδώ παρατηρούμε μία πιο Epic πυγμή στα φωνητικά και ταιριάζει περισσότερο με το συνθετικό κομμάτι. Εδώ έρχεται από το πουθενά σόλο πλήκτρα με την μία σε πιο "Θαλάσσιο" ήχο και στην συνέχεια σόλο κιθάρας, ριφς επιθετικά που απλά κουμπώνουν άσχημα φωνή,κιθάρα και πλήκτρα καθώς θυμίζουν και λίγο στην Ατμόσφαιρα των Stratovarius. 

Ένας πολύ ευχάριστως ήχος και ίσως από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου για μένα Έθνικ και Power Metal με κάνουν μαζί να νοσταλγώ τις τελευταίες δουλειές των Battleroar!

Holding A Breath ατμόσφαιρα που σε στέλνει στην αρχή η οποία με κάνει να νοσταλγώ πολλά ακούσματα. Διαπιστώνω ένα φάσμα μεταξύ Avantasia , Pain Of Salvation , Sonata Arctica κατά κύριο λόγο τέτοια ακούσματα, πραγματικά εκ πρώτης όψης αυτό θα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι καθώς θα πράξετε να ανταμώσουν οι δέκτες σας με τον εξαίρετο αυτόν ήχο. Σε αυτό το κομμάτι απλά πλήκτρα και κιθάρα κάνουν σεμινάρια για το πως θα γίνει ένα εξαίρετο σόλο και πως θα το παντρέψουν τόσο όμορφα! Διαπιστώνουμε εδώ ότι σε κάποια σημεία ακούμε τις κορώνες που δίνουν την εντύπωση ότι οι φωνές ακούγονται λες και είναι δύο πρόσωπα σε ένα σώμα, τόσο όμορφη εναλλαγή.

Vengeance εισαγωγή που με κάνει να νοσταλγώ τις πρώτες κυκλοφορίες των Dream Theater καθώς θα δείτε εδώ ότι υπάρχει όμοια φιλοσοφία. Διφωνίες εξαιρετικές, επιβλητικός ήχος στην αρχή και άλλο ένα σόλο που επιμελείται ο Φώτης Σωτηρόπουλος. Εδώ διαπιστώνουμε πως η κιθάρα αλλάζει πολλά πρόσωπα, από την μία βλέπεις μία επιθετικότητα, από την άλλη πιο Blues, από την παράλλη πιο πολύ ένα Comfort παίξιμο και πάει λέγοντας. Εντυπωσιακό καθώς και το φινάλλε με το σόλο ντραμς να γίνεται το κερασάκι στην τούρτα για να δώσει τέλος στην εκδίκηση.

Seventh Son κομμάτι που σε βάζει να λύσεις τον γρίφο του αριθμού 7 καθώς σε πάνε στις πλειάδες, τον επίλεκτο γιό της ενόρασης και ενός από τα 7 θαύματα του κόσμου. Το απόλυτο ταξίδι που προσπάθησαν να προκαλέσουν και άλλες μπάντες. Κάτι που το προκαλούν κιόλας όπου σε αυτό το κομμάτι δίνουν ένα ταξίδι μουσικά.

Το Lethe με μία πολύ ωραία ατμόσφαιρα προετοιμάζει με μυστήριο να υποδεχτεί τον Θρακικής καταγωγής επαναστάτη των Μονομάχων Σπάρτακο στο κομμάτι Spartacus όπου ξεκινάει με μία πολύ δυνατή και γρήγορη κιθάρα , στην οποία νοσταλγώ τους Iron Maiden στο "Powerslave" , εδώ εναλλάσονται τα φωνητικά όπως και οι διφωνίες που σε κάνουν έναν ωραίο γύρω του κόσμου και όπως λένε οι Maiden "Caught Somewhere In Time...", ύφος που δειχνει και μία θεατρικότητα καθώς η σύνθεση γίνεται σκηνοθέτης και μας βάζει στο μυαλό τις επικές μονομαχίες που κάποτε συνέβαιναν στην Αρχαία Ελλάδα και ταυτόχρονα την ίδια την μαζική επανάσταση που δημιούργησε ο ίδιος. Φωνές,Ντραμς και πιάνο σου δίνουν το συναίσθημα που προαναφέραμε και σου δίνει την τάση να κοπανηθείς αλλά και να παθιαστείς με τις ψηλές που σίγουρα σου σηκώνουν την τρίχα!

Hector's Last Fight Η τελευταία κρισιμότερη μάχη , αυτήν με τον Αχιλλέα έξω από την Τροία. Ένα κομμάτι που σου κινεί το ενδιαφέρον και σε κάνει να θες να εστιάσεις στο όλο σύνολο για το πως θα κυλήσει το κομμάτι και φυσικά δεν σε κάνει να το μετανιώσεις καθώς αλλάζει ο ήχος τόσο διακριτικά και όμορφα από το πιο διακριτικό στο πιο έντονο και στο πιο επιβλητικό , καθώς αυτό το προκαλούν τα πλήκτρα η πυγμή της φωνής είναι πολύ υψηλή θα έλεγα που σε κερδίζει!

Time For Rage και εκεί ξεκινάει η πορεία του Φειδιππίδη από το πεδίο μάχης προς την Αθήνα καθώς έληξε η Μάχη του Μαραθώνα το 490 Π.Χ. Το κομμάτι αυτό ξεκινάει λίγο πιο Hard Rock και συνεχίζει έτσι αλλάζοντας το ύφος , ενώ στο σόλο κιθάρας μου θυμίζει λίγο τους αγαπημένους βρετανούς βετεράνους Saxon στο "Destiny" στο 1988.

The Road Unknown και όπως τελειώνει ο δίσκος, δίνονται τίτλοι τέλους με μία πολύ όμορφη μελωδία που σου θυμίζει έναν ταξιδιώτη που οδεύει προς άγνωστη κατεύθυνση. Εισαγωγή που δηλώνω αγάπησα κυριολεκτικά , καθώς με κάνει να νοσταλγώ καλοκαιρινές βόλτες προς την έρημο η τον δρόμο, καθώς με αυτήν την κιθάρα σε κάνει να νοσταλγείς τις Old School εποχές όπου κάποτε μπάντες όπως White Lion , Firehouse κτλ. Γράφανε κομματάρες, έτσι και οι ίδιοι φαίνεται πως επηρεάστηκαν εδώ αρκετά. Με κέρδισε κυριολεκτικά η χροιά της φωνής σε αυτό το κομμάτι και η ακουστική κιθάρα. Ουσιαστικά αν το καλοσκεφτούμε το συγκεκριμένο κομμάτι είναι όντας μία υπέροχη μπαλάντα που τελειώνει έναν εξαίρετο δίσκο!

Ένας δίσκος που τον ακούς ευχάριστα, με πολύ ωραίες ιδέες, ωραίες χροιές φωνητικών, ωραίες μελωδίες φωνητικών , καταπληκτικό ύφος, πάθος, δέσιμο, επιβλητικός ήχος και ειλικρινά νομίζω πως είναι δίσκος που αξίζει ακροάσεις να περάσεις, για την παραγωγή είναι προβλεπόμενη έως εντυπωσιαική μπορώ να πω μέσα από την Κονσόλα του Φώτη Μπενάρδου στα Devasoundz Studios που έκανε εξαιρετική δουλειά στο κομμάτι του Mixing μαζί με το Mastering του Γιώργου Νεράντζη. 

 

Μία ένσταση που έχω είναι πως περίμενα λίγο παραπάνω πυγμή, σίγουρα εδώ θα δώσω "ελαφρυντικό" στο γεγονός ότι άλλαξαν τραγουδιστη, ενώ στην συνέχεια προσπάθησαν να σιάξουν τα φωνητικά και ίσως μπήκαν κάποιες παραπάνω ιδέες , μέχρι εκεί! κατά τα άλλα είναι ένας έξυπνος δίσκος που από την μία σου προκαλεί το πάθος και από την άλλη σε ταξιδεύει στην αύρα της θάλασσας , πράγμα που απ'ότι φαίνεται ο Κιμπορίστας της μπάντας Γιώργος Γεωργίου αυτό είχε στο μυαλό, την πινελιά της Αρχαίας Ελλάδας με το μπάσο να ακούγεται πολύ όμορφα και να κουμπώνει εξαιρετικά μαζί με τα σόλο κιθάρας του Φώτη και τα γρήγορα ριφς του Θέμη.

Για το εξώφυλλο θα πω πως απλά είναι απίθανο, θυμίζει λίγο 2 ανθρώπους σε ένα σώμα η ένα εξώφυλλο μίας ταινίας για έναν περίεργο λόγο. Αυτό δεν παραμελεί το γεγονός πως είναι ένα πολύ όμορφο Cover Art , μου άρεσε πάρα πολύ το Layout που έγινε στο υπόβαθρο , όπου θα παρατηρήσετε πως το έξυπνο που έγινε στο όλο ρόστερ του εξωφύλλου είναι οι γαλάζιες σταγόνες και το σκούρο μπλε υπόβαθρο που σου δίνει την εντύπωση ότι υπάρχουν ψυχές χαμένες στην Ατλαντίδα , μίας και το βασικό συστατικό στο όλο Concept είναι το ύδωρ όπως και να το κάνουμε. 

 

Συνολικά θα πω ένα πολύ μεγάλο μπράβο, για μία αρκετά έξοχη δουλειά αλλά και τολμηρή θα τολμούσα να πω παράλληλα για τον λόγο που προανέφερα και νομίζω πως η ROAR μετράει άλλη μία "Νίκη" στο κομμάτι "δίσκοι" ως Label! Ο δίσκος κυκλοφόρησε σήμερα και είναι στην διάθεση σας, 27 χρόνια ζωής οι Fortress Under Siege και ακόμα αντέχουν απλά εύγε!

 

Ακούστε τον δίσκο , μετράει!

Βαθμολογία: 85/100

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο