"Οι σκέψεις είναι οι σκιές των συναισθημάτων μας πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες."

~ Φρήντριχ Νίτσε ~

Όλα ξεκίνησαν από τον Μάνθο Στεργίου , καθώς ίδρυσε τους Tardive Dyskinesia πριν περίπου 17 χρόνια και πιο συγκεκριμένα στο 2003 , όπου για περίπου 15 χρόνια έβγαζαν κυκλοφορίες/έπη. Όλο αυτό διήρκησε έως το 2018 , όπου τότε παρέμεινε ανεξιχνύαστο το πως εξελίχθηκε η κατάσταση της μπάντας, για το εάν υπάρχει κ.ο.κ Το 2018 ο υποφαινόμενος ιδρυτής μαζί με τον Στέλιο Τράγο στο μπάσο, τον Γιάννη Γκόλφη και τον Άλεξ Σταυρόπουλο στα τύμπανα δημιουργούν τους Calyces και με τα γραμμένα κομμάτια που είχε ο Μάνθος , ξεκίνησαν ηχογραφήσεις τον Οκτώβριο έως και τον Μάρτιο του 2020. Πλέον μας παρουσιάζουν την Debut δουλειά τους με τίτλο "Impulse To Soar" , ένας μυστήριος τίτλος που έντονα μου φέρνει στο μυαλό τους προβληματισμούς της Ακτιβίστριας κι συγγραφέος Hellen Keller και ασφαλώς αναφέρομαι στο ρητό «Κανείς δεν μπορεί να συναινέσει να παρεισφρήσουν όταν κάποιος αισθάνεται μια ώθηση για να πετάξει στα ύψη.», αλλά αυτό θα το αναλύσουμε περαιτέρω παρακάτω.

Όλα ξεκινάνε με το κομμάτι False Awakening , στο οποίο διαπιστώνω μελωδίες σαν αυτές που άκουγα σε προηγούμενες δουλειές των Tardive Dyskinesia , με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ακούω τον Μάνθο να ερμηνεύει τα κομμάτια του με καθαρά αλλά και με Harsh φωνητικά , πέραν της επιρροής του στους αγαπητούς Meshuggah , η οποία είναι σαφώς ξεκάθαρη.

Μου αρέσει που ο ήχος είναι σχετικά ώριμος, πιο ξεκάθαρος για το που θέλει να καταλήξει καθώς εκτιμώ την αρμονία του ηχοχρώματος που επικρατεί, αυτό το Experimental που περιέχει ποικιλία ήχων, από το πιο μελωδικό, στο πιο γεμάτο, πιο Post και πάει λέγοντας όπως και το μπάσο για το πως παντρεύεται , όπως και οι εναλλαγές θυμίζουν όντας μία πινελιά από Mastodon και η τεχνική στα τύμπανα που αντιλαμβάνομαι ότι ήταν αρκετά δύσκολη στο να κατανοηθεί η αρμονία που πρέπει να συμμετρηθεί.

Ego Dries Up The Ocean το 1ο Single που άκουσα και με έκανε να ανυπομονώ σαν τρελός για τον δίσκο. Εδώ διαπιστώνω ένα πιο επιβλητικό ύφος που έντονα με κάνει να νοσταλγώ ωραία Progressive ερεθίσματα εποχής του 80 όπως αυτές των Rush.

Κάτι που μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον ήταν οι ατμόσφαιρες που μου θύμιζαν το "Threat Of Life", απ'ότι φαίνεται μουσικά έχουν κατασταλάξει σε μία μουσική ταυτότητα πολύ ενδιαφέρουσα, όπου φαίνεται να πειραματίστηκαν από το 2016.

Those Frames Are Dancing το κομμάτι που έκανε πρεμιέρα μέσω του περιοδικού Metal Injection πριν περίπου 2 βδομάδες.

Ένα μελωδικό κομμάτι που αρχίζει με ένα ωραίο ατμοσφαιρικό ήχο και συνεχίζει με το ωραίο τεχνικό παίξιμο που δίνει ρυθμό μαζί με το μπάσο και μπαίνει πολύ όμορφο σαν να είναι γαλαξιακό ηχόχρωμα και να είναι πιο Progressive.

Με εξέπληξε εδώ το σύντομο σόλο κιθάρας και με εντυπωσιάζει που στην πορεία του κομματιού εντονώνεται η παρουσία του υποφαινόμενου κομματιού.

Parasites τα παράσιτα που δημιουργούν παράλυσει της ψυχικής μας γαλήνης και γίνονται εμπόδια στην ψυχολογία μας καθώς διαταράσουν τα πάντα γύρω μας. Τύμπανα και μπάσο μπαίνουν επιθετικά κάνοντας με να νοσταλγώ έντονα τις τελευταίες επιτυχίες των Mastodon , πανέμορφο καθώς και οι εναλλαγές που ακολουθούν την φιλοσοφία του "Savior Complex" , διατηρώντας την έντονη παρουσία της γκρούβας!

The Great Void άλλο ένα Single , το οποίο έγινε και Video Clip βασισμένο στην παράνοια που μπορεί να προκληθεί από το Covid και αυτό που ζούμε σήμερα, τον πανικό και την ταραχή που προκαλείται από την ίδια την κυβέρνηση.

Η αρχή ξεκινάει με ένα ωραίο παίξιμο κιθάρας που καταλήγει σαν να υπάρχει μία διακεκομμένη γραμμή όσον αφορά την τεχνική του ήχου, εν ολίγοις να αλλάζει σταδιακά ο ρυθμός , διατηρώντας ταυτόχρονα μία ισορροπία στον ήχο σαν να είναι μία διαδρομή. η οποία αλλάζει στο ρεφραίν και καταλήγει τόσο μελωδικά και ταξιδιάρικα. Έχω την εντύπωση πως αυτό ήταν και θα'ναι το μοτίβο που κρατήθηκε από τους Tardive Dyskinesia.

Ο ήχος ακούγεται πολύ έντονα με την πάροδο του χρόνου και από το πουθενά μία εξαιρετική εναλλαγή κιθάρας που μετατρέπεται σε σόλο κιθάρας!!!

Wired Crown κομμάτι που ξεκινάει με ταχύτητα όπως αυτή των Lamb Of God και εδώ βλέπουμε έναν ήχο από δαυτούς που με γυρνάει στο 2006 και το "Sacrament". Με εκπλήσσει που βάζουν δικές τους πινελιές/παραλαγές έτσι ώστε να μην φαίνεται σαν αντιγραφή, γιατί δεν είναι! Έντονο, γκαζάτο και απλά In Your Face δίνοντας την τάση του κοπανήματος εφόσον κρατιέται η αγάπη στους Meshuggah!!!

Unfair Labor εδώ βλέπουμε την αδικία της εργατιάς αλλά και του εργατικού όπου επικρατεί αγανάκτηση όσον αφορά την εκμετάλλευση του εκάστοτε εργοδότη εις βάρους του εργαζόμενου.

Ένα αρκετά σκοτεινό κομμάτι θα χαρακτήριζα που με γυρνάει κάπως στο αγαπημένο μου "Static Apathy In Fast Forward" και πιο συγκεκριμένα στο The Chase Home αλλά στο πιο μελωδικό, εδώ οι διφωνίες δίνουν μία πιο μυστήρια αύρα στην όλη δομή του ήχου, που έχει να κάνει μάλλον και το σκοτεινό πλάνο των εργοδοτών και την αδικεία προς τους εργαζόμενους. Τα σκληρά με τα καθαρά φωνητικά είναι κάτι που αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον , καθώς επίσης με κίνησε έντονα η προσθήκη του Σαξόφωνου, ένα σημείο αρκετά άρρωστο που δεν ξέρω αν υπάρξει κάποιος εδώ στην Ελλάδα (Πέραν των Aenaon) που να σκεφτεί να χώσει μία τέτοια πινελιά Jazz , στο Djent παίξιμο και να δημιουργήσει τέτοια Ψυχεδέλεια, ειλικρινά άρρωστο και με εντυπωσίασε αυτή η πινελιά που έσκασε σαν βόμβα, πραγματικά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!

Home εδώ ξεκινάει πιο τεχνικά όπου καταλήγει σπίτι , από κει όπου ξεκίνησε η όλη ανάπτυξη του ανθρώπου. Το κομμάτι ξεκινάει χαλαρά για περί 1μιση λεπτό και στην συνέχεια αλλάζει ύφος όπου γίνεται πιο έντονο, πιο επιβλητικό το όλο Tempo του κομματιού και μετά το Break συνεχίζουν πιο επιθετικά τα τύμπανα , το μπάσο και η κιθάρα σε αυτό το σημείο νομίζω πως υπάρχουν πολλοί ήχοι που συμπίπτουν σε έναν ήχο από πιο Groove, Djent, Funky , Blues κυρίως!!!

Beyond Sight και φαίνεται να'ναι η συνέχεια του Home , σε αυτό το σημείο διαπιστώνουμε ένα ώριμο ύφος , φωνή της Χρύσας Τσαλταμπάση νομίζω πως ήταν το κερασάκι στην τούρτα και πιο συγκεκριμένα σε ένα σημείο όπου θυμίζει κάπως τους Jinjer στο "Perennial" , νταξ να δίνεις πινελιά πιο Funky είναι απλά εξαιρετικό και μία ύψωση σόλο φωνής που σε καθηλώνει!!! Η γεμάτη κιθάρα εδώ νομίζω πως μέτρησε και κυρίως με τα ηχητικά εφέ που συνδυάστηκαν με την κραυγή του Μάνθου στο φινάλε!

Uneven Loops ένα κομμάτι Bonus κομμάτι που μου θυμίζει πολύ την εισαγωγή από το Minerva των Deftones για έναν περίεργο λόγο, είναι έτσι ταξιδιάρικο , όπου συνδυάζεται με ένα Hardcore και ογκώδες ριφ το οποίο χαμηλώνει όσο περνάει η ώρα του κομματιού. Αλλάζει ο ήχος από πιο επιβλητικό, σε πιο Post ύφος , εδώ θα ήθελα να σχολιάσω την ατμόσφαιρα, η οποία δείχνει μία επιρροή στο Space Rock, αυτό το κάτι το χαρακτηρίζουν ως ένα Experimental παρά ένα Djent σημείο, μου θυμίζει λίγο το Κύμα του Κωνσταντίνου Βήτα , δεν ξέρω αν υπάρχουν ενστάσεις η όχι αλλά το σημείο αυτό με έκανε να νοσταλγήσω το υποφαινόμενο έπος, γενικότερα σε αυτό το κομμάτι υπάρχουν πολλά σημεία που αλλάζουν και μία γρήγορη κιθάρα που ξαναλλάζει στο άψε-σβήσε, νομίζω ότι αυτό το κομμάτι ήταν μία ένδειξη πειραματισμού.

Τίτλοι τέλους με το We're Lost , But It's Ok , εδώ προσπαθεί να πιάσει τον σωστό τόνο της κιθάρας για να συνεχίσει. Μέσα από την ροή του κομματιού παρατηρούμε ένα πολύ όμορφο παίξιμο ακουστικής κιθάρας , που δίνει ένα ωραίο τέλος λέγοντας "Ότι δεν σε σκοτώνει , σε κάνει πιο δυνατό" και ότι η ζωή είναι ωραία , αρκεί να κρατήσει την ψυχραιμία σου ήπια!

Πρόκειται για ένα συγκρότημα που συνεχίζει, το έργο των Tardive Dyskinesia , αυτό όπου αφήσανε στην μέση καθώς δεν υπάρχουν απ'ότι καταλαβαίνει κανείς. Θα διαπιστώσετε και εσείς ιδίοις όμμασι αγαπητοί μου αναγνώστες/ακροατές πως είναι ακριβώς το ίδιο Djent που όλοι αγαπήσαμε από τον υποφαινόμενο πολυτάλαντο μουσικό Μάνθο Στεργίου.

Ένας δίσκος αρκετά ενδιαφέρον, με μεγάλη ποικιλία ήχων , πολλές ιδέες και ένα συγκρότημα το οποίο θέλει να κάνει πράγματα. Τολμάει να κάνει κάτι συνδυασμούς απερίγραπτους, πράγμα που κάνουν πολύ λίγες μπάντες, στο να ρισκάρουν πνευστά μουσικά όργανα π.χ με Djent, όχι με Avant Garde ούτε Black Metal, αλλά Djent, αυτό δείχνει πολλές ιδέες και όχι την σνομπαρία που τρώει το κάθε συγκρότημα όταν θέλει να εξελιχθεί.

Ένας δίσκος που θα έλεγα αφενός έχει πολύ ενδιαφέρον , αφετέρου έχει μία επανάληψη ήχων που έχω συναντήσει σε προηγούμενες κυκλοφορίες, βέβαια είναι αυτό το μοτίβο , επομένως θεωρώ πως οφείλουμε να το σεβαστούμε αυτό, δεν είναι κουραστικό αλλά δεν είναι και τέλειος δίσκος. Είναι όμως ένας πολύ καλός δίσκος, με ωραίες ιδέες και για 1η προσπάθεια θεωρώ πως τα πήγαν αρκετά καλά. Ανυπομονούμε για νέα κυκλοφορία και κάτι πιο ώριμο, πιο ατμοσφαιρικό και πιο δυνατό! Το εξώφυλλο έχει μία ωραία , ψυχεδελική θα έλεγε κανείς αύρα που είναι και λίγο αφηρημένη τέχνη.

Μπράβο στο συγκρότημα που έδωσε στην δημοσιότητα κάτι αξιόλογο και εφόσον δόθηκε κάτι αρκετά καλό, νομίζω πως στην πορεία ανεβαίνει ο πήχης και θα υπάρξουν προοπτικές για κάτι πιο ώριμο! Respect!!! Support Greek Scene Metals And Metalheads!

Βαθμολογία: 80/100

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο