Katavasia - Magnus Venator (Album Review)

 

"Αν ο άνθρωπος είναι αυτός που επινόησε τον διάβολο, τότε τον φαντάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του."

~ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ~

Έντονες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μας όποτε ακούμε την λέξη μία εξ'αυτών είναι οι έντονες ψαλμωδίες στον όρθρο, ναι πράγματι ορθά σκέφτεστε γιατί πολύ απλά οι Katavasia ήρθαν από την κόλαση για να ψάλουν τις δικές τους σκοτεινές ψαλμωδίες και να μας ταξιδέψουν σε έναν σκοτεινό τόπο βγαλμένο από σκοτεινές ατμόσφαιρες και τύραννους βγαλμένους από τον παλιό γνήσιο Black Metal ήχο του 90. Αναφέρομαι ασφαλώς στην νέα κυκλοφορία τους με τίτλο "Magnus Venator" η αλλιώς στα λατινικά , ο μεγάλος κυνηγός , ο ύψιστος τύραννος που εξουσιάζει το παν, την κάθαρση και την εξορία. Αυτά όλα τα εξηγούν στο 2ο κατά σειρά Άλμπουμ τους οι υποφαινόμενοι μέσω της Ξανθιώτικης δισκογραφικής εταιρείας Floga Records και μάλιστα με νέο κιθαρίστα στην μπάντα , τον Δημήτρη Κοντογιάννη (Riffobia,Melas Selas).

Ακόμα δεν άρχισε ο δίσκος και διαπιστώνεις μία ένταση που σε αφήνεις με ανοιχτό το στόμα η ακόμα καλύτερα μαρμαρωμένο λες και κοίταξες το βλέμμα της Μέδουσας και σε έκανε Πέτρα, κάπως έτσι αισθάνεσαι όταν ακούς κομμάτια όπως το Daughters Of Darkness για το οποίο θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση και να απευθυνθώ στην ποικιλία ήχων που παρατηρώ στο Tempo , που θυμίζει πολύ κάποιους Ambient ήχους από αρχαιοελληνικές τελετουργίες. 

 

Η ανατριχιαστική εισαγωγή του The Tyrant που σε κάνει να νοσταλγείς τα ηχητικά εφέ των Iron Maiden σε δίσκους των 80's και το όλο κλίμα που ξεκινάει με μία πιο θρασοεπιβλητική κιθάρα που σε κάποια σημεία σλεϊεριάζει πολύ έντονα με αποτέλεσμα να κουμπώνει εξαίρετα με την φωνή του Stefan Necroabyssious και τους ήχους των πολεμιστών που πολεμάνε μεταξύ τους, έχει αφενός και μία πραγματικότητα όλο αυτό το Concept, δηλαδή ότι πολεμάμε σε ένα χαοτικό σύμπαν κάτω από την στέγη του Τύραννου.

 

Κάτι που θα προσέξει κάποιος στην σύνθεση των νέων κομματιών είναι οι εναλλαγές των ήχων από πιο Thrash σε πιο Black Metal καθώς και το σόλο κιθάρας που έγραψε ο ίδιος ο Δημήτρης ήταν το κερασάκι στην Τούρτα. Το Blood Be My Crown , μου έδωσε λίγο μία γεύση από το Hallowed Be Thy Name από το "The Heretics" αλλά είναι μία λειψεί λεπτομέρεια , που δεν επηρεάζει την γνώμη μου για τον δίσκο απαραίτητα έως καθόλου και δεν έχει καμία απολύτως σημασία αυτό.

Επίσης ένα κομμάτι που ξεχώρισα είναι αυτό του Hordes Of Oblivion , στο οποίο ο Γιώργος Εμμανουήλ (Lucifer's Child) αναλαμβάνει να βγάλει το σόλο κιθάρας , νομίζω πως οι συστάσεις είναι περιττές όσον αφορά τον 29χρονο μουσικό , που δίνει την δική του πινελιά σε έναν όχι απλά Μελωδικό Black Metal ήχο, αλλά έναν πιο Black Thrash Metal δίσκο.

Ένα φινάλε που σε ανατριχιάζει μελωδικά αλλά και ατμοσφαιρικά και για να'μαι ειλικρινής το συγκεκριμένο με έκανε και λίγο να νοσταλγήσω τον πειραματισμό που υπήρξε στο Ouroboros Dweller των Varathron. 

Όλη ατμόσφαιρα να σου γαργαλάει το μυαλό διακριτικά και να ταξιδεύει σε τόπους της Βαβυλώνας εκεί όπου οι επιβλητικές Ιαχές μαζί με την σκοτεινή φωνή του Στέφανου , κάνουν τον ακροατή να γίνεται Πυρ και μανία αφήνοντας τον απλά κόκκαλο με τον όλο ήχο που βγάλανε μέσα από ρίφς του Astrous και σόλο του Δημήτρη με τα οποία ισοπεδώνουν θα έλεγε κανείς, το κάθε τι , κάνοντας κίνηση Ματ με το Feeling του Old School Black Metal ήχου που προκαλεί ο δίσκος.

Πέντε μέλη, πέντε μουσικοί που δημιούργησαν ένα άριστούργημα από μέλη των Aenaon, Varathron,Hail Spirit Noir & Melas Selas. Αυτό λέει κάτι, μιλάει για έναν ηχολήπτη/μουσικό σαν τον Αχιλλέα που έχει κάνει έξοχη δουλειά στο Mixing και το Mastering καθώς και στην όλη ηχογράφηση του , στο προσωπικό Studio Suncord AudioLab στα Γιάννενα , ενώ τα τύμπανα ηχογραφήθηκαν στα Noisyland Recordings.

 

Το εξώφυλλο για όσους δεν γνωρίζουν , προέρχεται από το βιβλίο δαιμονολογίας & Αποκρυφισμού "Compendium rarissimum, Anno 1775" το οποίο αποτελούνταν από μία Occult δημιουργία με τίτλο "The Prince Of Darkness , Dagol" που προέρχονταν από το Λονδίνο και το συγκεκριμένο βιβλίο γράφτηκε στα Λατινικά και τα Γερμανικά το 1775.

Βαθμολογία: 85/100

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο