Trivium - What The Dead Men Say (Album Review)

"Αν ο θάνατος έρχεται πρόωρα, δηλώνω πως αυτό για μένα είναι ένα κέρδος. Όποιος ζει σαν κι εμένα ανάμεσα σε αναρίθμητα δεινά, πώς είναι δυνατόν να μην κερδίζει πεθαίνοντας;"

~ Σοφοκλής ~

Τους Trivium τους γνωρίζω από μικρός. Σχεδόν από την εφηβεία μου. Είναι ένα συγκρότημα που θα είναι είτε Love είτε Hate. Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο για τους συγκεκριμένους, το "What The Dead Men Say" είναι  το 9o άλμπουμ που βγάζουν και είναι ο επόμενος δίσκος του "The Sin and the Sentence" όπου ήρθε σαν μια ατομική βόμβα το 2017 και τα τίναξε όλα στον αέρα. Γιατί μετά από 7 άλμπουμ ήταν και το πιο ολοκληρωμένο μουσικά αλλά και  στιχουργικά. 

Πιστεύω πως πλέον το συγκεκριμένο ήρθε για να τα διαλύσει όλα. Επίσης είναι και από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, οπότε θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται.

Κάθε artwork τους είναι μοναδικό και αυτό αποδεικνύετε και εδώ. Με θυμίζει προσωπικά σαν μια σαπισμένη καρδιά. Είναι ακριβώς αυτό που λέει και ο τίτλος τους δίσκου. Τα χρώματα στο background ταιριάζουν απόλυτα. Είναι λιτό αλλά ταυτόχρονα και βαθύ, αν κάτσεις και το φιλοσοφήσεις. Που σημαίνει ότι βασίζεται σε έναν μονόλογο άνευ ανταπόκρισης.

Το "What The Dead Men Say" το θεωρώ ολοκληρωμένο από κάθε άποψη. Τα κύρια φωνητικά του Matt Heafy αλλά και τα δεύτερα του Paolo Gregoletto έχουν εξελιχθεί στο έπακρο. Τα riffs είναι γεμάτα ενέργεια και τα solos του Corey Beaulieu είναι ειλικρινά ένα ποίημα και τέλος θα μιλήσω για τον Alex Bent, ένα ''ανθρώπινο πολυβόλο'' στα δικασίδια που κάνει και τα drum fills του είναι μαγευτικά. Πιστεύω πως ταίριαξε ΑΠΟΛΥΤΑ. Ότι έχει παίξει είναι σε αρμονία, ταιριάζει 100%.  

Πλέον δεν είναι το κλασσικό metalcore εδώ ακούς Groove, Thrash αλλά και Progressive επιρροές. Ένα κομμάτι που τα συνδυάζει όλα αυτά προσωπικά για μένα, είναι το Sickness Unto You, που αποτελεί ένα υψηλής τεχνικής παίξιμο στα ντραμς. Δύο κομμάτια που ξεχώρισα επίσης είναι το The Defient και το The Ones We Leaves Behind, καθώς επίσης μου άρεσε πάρα πολύ και η εισαγωγή του δίσκου IX, το οποίο σου δίνει την εντύπωση ότι αυτό που θα ακούσεις, θα το ευχαριστηθείς.

Σε γενικές γραμμές το άλμπουμ είναι Αριστούργημα. Μετά από το καταπληκτικό "The Sin and the Sentence" του 2017, οι Trivium έβαλαν μπρος τος μηχανές, γιατί μετά από το "The Shogun" , είχαν αρχίσει να πειραματίζονται περισσότερο, με κύριο στόχο την μουσική τους ταυτότητα, όπως και να'χει λίγο στο "Silence in the Snow" του 2015 το ένιωσα αυτό αλλά και πάλι δεν έδωσαν αυτό το 100% που βίωσα όπως τώρα.

Τον δίσκο μπορείτε να τον βρείτε μέσο του Site τους αλλά και από την δισκογραφική εταιρία Roadrunner Records.

Βαθμολογία: 90/100

Για το Rock Da Vinci
Θάνος Κωστόπουλος