The Noise Figures - The Perfect Spell (Album Review)

 

"Η επιστήμη δεν μπορεί να λύσει το ύψιστο μυστήριο της φύσης. Και αυτό επειδή, σε τελευταία ανάλυση, εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος του μυστηρίου που προσπαθούμε να λύσουμε."

~ Max Planck ~

Μετά το τρίτο ολοκληρωμένο δίσκο τους με τίτλο "Telepath" του 2018, επιστρέφουν με την κατά σειρά 4η ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους με τίτλο "The Perfect Spell" μέσω της Made Of Stone Recording, ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή.

Καθώς βάζω να παίξει ο δίσκος, ξεκινάει σχετικά έντονα και κάπως πιο Queen Of The Stone Age ύφος, το κομμάτι που ξεκινάει την υποδοχή της εισαγωγής είναι το I Cheat Death, θα έλεγα συυμπαθητικό για αρχή, καθώς οι μελωδίες τους σε ταξιδεύουν κάπως σε εποχές ψυχεδέλειας του 70', είναι μία αίσθηση αρκετά κινούμενη, σαν να δημιουργούνται χρώματα ψυχεδελικά και να ξεκινάνε ένα ταξίδι σε τόπους σκοτεινούς αποτελούμενους από μάγισσες και ξόρκια.

Road Rage και η αδρεναλίνη στα ύψη με τα ντραμς να παίρνουν φωτιά. Θυμίζει λίγο έναν ρυθμό Indie Rock η ροή της σύνθεσης που σου φέρνει λίγο στο μυαλό τους Muse σε μερικά σημεία και σε κάποια άλλα τους Arctic Monkeys. 

Πάμε στο ομώτιτλο κομμάτι όπου εκεί πραγματοποιείται το τέλειο Ξόρκι, μέσα από τα απόκρυφα του Άλιστερ Κρόουλυ, εκεί που ο ρυθμός αλλάζει και γίνεται λίγο πιο ατμοσφαιρικός και οι κιθάρες αρχίζουν να ακούγονται πιο έντονα και πιο γρήγορα, με αποτέλεσμα ο ήχος να γίνεται πιο Alternative καθώς υπάρχει και ποικιλία ήχων όπως και εναλλαγές.

Belong κομμάτι που μου θυμίζει κάπως τον θρυλικό ντεμπούτο δίσκο των Black Sabbath, με πιο επιθετικό μπάσο πίσω, αρκετά ενδιαφέρον που φέρνει στο μυαλό και τις ερμηνείες των Ghost. Παρότι προσωπικά δεν μου αρέσουν, σέβομαι το γεγονός ότι πειραματίστηκαν .

Veins το κομμάτι που όταν άκουσα, μου έφερε στο μυαλό λίγο τους ήχους των Thin Lizzy η των Truckfighters αλλά σε πιο Southern Tempo, που ανεβαίνει έντονα η τεχνική των ντραμς το οποίο δίνει ρέστα. Ίσως το αγαπημένο μου!

Witness αλλάζει πάλι το Tempo, ενώ το μοτίβο του ήχου παραμένει σταθερό με εναλλαγές που επαναλαμβάνονται , κάτι που εδώ υπάρχει ένα φάουλ γιατί όλη η ροή είναι μία μικρή εναλλαγή, αυτό αισθάνθηκα, περίμενα περισσότερα.

Echoes Down The Hall μου αρέσει το μπάσο που παίζετε από πίσω, όπως και η συνέχεια του κομματιού, που δίνει μία άλλη νότα ξεχωριστή στην φωνητική νότα που οι παύσεις είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Το μοτίβο αρκετά αλήτικο, με ωραίες κιθάρες και καλές ιδέες.

Pilgrims Of The Dark και κάπως έτσι οι τίτλοι τέλους δίνονται σε ένα κομμάτι που σφραγίζει αυτό το σκοτεινό ταξίδι. Σιγανό, με αφήγηση σαν να ερμηνεύεται παραμύθι και σαν να μας παρουσιάζουν την ολοκλήρωση δημιουργίας του Ξορκιού τους. Σιγανό, πάει σιγά-σιγά σαν να λένε Αγάλη-αγάλη γίνεται η αγορίδα μέλι και ξαφνικά αρχίζει ένα γκαζάτο φινάλε που σου προκαλεί την ταση να κάνεις Headbanging η να χορέψεις, όμορφο συναίσθημα όπως και φινάλε.

Ο δίσκος προσωπικά εμένα μου φάνηκε συμπαθητικός με ωραίες ιδέες, καλτίλες, σκοτεινές και με έκαναν να νοσταλγήσω ακούσματα αυτά των Coven, των Cathedral στις πρώτες 2 κυκλοφορίες τους που ήταν πιο Stoner, μέχρι και σε πιο ψυχεδελικό ροκ ήχο, πράγμα που φάνηκε στις μπασογραμμές που πάντρεψαν πολύ καλά με την κιθάρα. 

Νομίζω ότι σε σχέση με το "Telepath", ο ήχος τους άλλαξε αρκετά σε μία προσπάθεια να γεμίσουν τον όγκο της σύνθεσης τους. Το εξώφυλλο μου άρεσε αρκετά, καθώς και το όλο αποτέλεσμα. 

Ένα μεγάλο μπράβο στην ομάδα όλη, στην Made Of Stone Recording που στηρίζει πολύ την Underground Ελληνική σκηνή, η οποία της χρειάζεται αρκετά τέτοια στήριξη, αναμένουμε για live επίσκεψη στην Θράκη λοιπόν, διότι οι οπαδοί του Stoner ήχου πιστεύω πως θα το αγαπήσουν το "The Perfect Spell".

Βαθμολογία: 75/100

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο