Μ3μφις - Το Σκοτάδι Εντός Μου (Album Review)

"Όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, μπορείς να δεις τα αστέρια."

~ Charles Austin Beard ~ 

Το σκοτάδι εντός μου, ένα κομβικό σημείο του δίσκου. Από αυτό και σε αυτό καταλήγουν όλα. Αποτελεί το πιο σκοτεινό συνθετικά κομμάτι, με φωνητικά να βγαίνουν
από τα πιο βαθιά πηγάδια του μυαλού. Και γενικά όμως, αποτελεί σημείο αναφοράς στη μουσική εξέλιξη της μπάντας.

Οι Μέμφις επιστρέφουν από τη Νέκυια, γεμάτοι πόνο, οργή, απέχθεια και ανάγκη για λύτρωση. Με σκληρό, κοφτό ύφος και μια γροθιά-απάντηση στην καταστολή.
Όσοι λάτρεψαν το 1312 από το δίσκο "ο Ιχνηλάτης που κυνηγούσε το θάνατο", σίγουρα θα νιώσουν στο πετσί τους αυτό το δίσκο.

Ένας δίσκος που υπόσχεται δυναμικά live, άφθονο κοπάνημα και αποχή από κάθε ελληνόφωνο μουσικό συντηρητισμό. Με άμεσο, προκλητικό, ποιητικό στίχο και ένα μουσικό ταξίδι το οποίο ενώνει εποχές που οι ιστορίες λέγονταν με άρπες, ως πιο σύγχρονες που θάφτηκαν κάτω από στάχτες ηφαιστείων. Σίγουρα ένας δίσκος που αντιπροσωπεύει την εποχή του, αλλά και αποτελεί μουσικά μεγάλη εξέλιξη για τη μπάντα.

"Το σκοτάδι εντός μου", αποτελείται από έντεκα τραγούδια τα οποία έχουν συνοχή μεταξύ τους καιμουσικά και στιχουργικά. Κατά πλεοψηφία γρήγορα, δυναμικά, επαναλαμβανόμενα riffs, ελάχιστα solo και ακραίες αλλαγές στα φωνητικά από scream έως ψίθυρο.

Αγαπημένα κομμάτια, πάτα λόγω προσωπικού γούστου, όσο αντικειμενικοί και αν θέλουμε να είμαστε, το "Καμία γη", "Άξιζαν όλα",  "Το σκοτάδι εντός μου" και "Νέκυια". Οι πιο σκληροπυρηνικοί θα προσθέσουν "Λεγεώνα του Βορρά" και "Σίσυφο".

Βρισκόμενοι λοιπόν, σε αυτή την πόλη.. ποιούς έχω; "Ποιούς έχω; Ποιούς έχω ακόμη εδώ; Σε αυτή τη πόλη χάνω το μυαλό μου, δεν είμαι εγώ, πλέον δεν είμαι εγώ. Γύρω μου όλοι εχθροί του νόμου κι είναι ακόμα εδώ." 
Σε αυτή τη πόλη, προσωρινά αποκομμένοι από όλους, έχουμε συντροφιά ο ένας τον άλλο μέσα από τη μουσική και ελπίζω σύντομα αυτό το τραγούδι να το τραγουδήσουμε και μαζί.

Η Λεγεώνα του Βορρά, αποτελεί το πιο aggressive και γεμάτο αγωνία τραγούδι του δίσκου. Δεν αφήνει περιθώρια για μυξοκλάψιμο. 
Είναι μια δήλωση και περιγραφή της καταγωγής και της πορείας του συγκροτήματος. Μια μικρή αναδρομή στο τι χρειάστηκε για να χτιστεί αυτός ο μικρός στρατός απόκληρων και παλαβών. 
Με μια αναφορά από τη λεγεώνα των ξένων που εντάσσονταν όσοι ήθελαν να αποφύγουν τη φυλακή και τον αστικό εγκλεισμό.

Καμία γη και "μακριά από εδώ, κάπου να χαθώ και από το χάος του μυαλού μου να σωθώ". Η κραυγή στη μέση του κομματιού πυροδοτεί και ένα από τα πιο ωραία μουσικά μέρη του δίσκου.

Ραντεβού στα επείγοντα, ας πούμε πως παίρνει πολλές διαστάσεις στο σήμερα, θυμίζει λίγο τους Μέμφις που ξέρανε ως τώρα. "Η ψυχή μου ξεχνάει στην παλλίρροια
να διψά και η καρδιά μου χάνει ένα χτύπο τη φορά".

Άξιζαν όλα, το πιο μελωδικό κομμάτι του δίσκου. Είναι ,ίσως, απάντηση στο σκοτάδι που έχει ο καθένας μέσα του. Από τη μελωδία ως τα φωνητικά, ως στίχο, όλα
είναι συναισθηματικά και λυτρωτικά.

Και έρχεται η Πομπηία με ένα hard ξεκίνημα, που εξελίσσεται σε μια metal μπαλάντα. Με ιστορικό υπόβαθρο και βαρύγδουπο νόημα. Πολλές φορές τα ντραμς ξεγελούν
πως θα εκραγούν, αλλά τότε μπαίνουν τα υπόλοιπα όργανα να κρατήσουν το κομμάτι σε ισορροπία.

Το σκοτάδι εντός μου, ένα κομβικό σημείο του δίσκου. Από αυτό και σε αυτό καταλήγουν όλα. Αποτελεί το πιο σκοτεινό συνθετικά κομμάτι, με φωνητικά να βγαίνουν
από τα πιο βαθιά πηγάδια του μυαλού. Και γενικά όμως, αποτελεί σημείο αναφοράς στη μουσική εξέλιξη της μπάντας.

Η Αηδονία, ένα ποιήμα ντυμένο με το σύγχρονο ήχο της αστικής αγανάκτησης.

Η Νέκυια, είναι το πιο ενδιαφέρον συνθετικά και στιχουργικά κομμάτι του δίσκου. Δένει το νέο ύφος των Μέμφις στο απόγειο του μετά το 2:23 ως και το τέλος του κομματιού.
Επίσης, εμπνευσμένο από την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη, ο οποίος γύρισε ζωντανός στο χάος που τον ζητούσε, μας δίνει ένα γερό μάθημα για τη στάση της ζωής μαςσε αυτά που μας καταβάλλουν και μας προβληματίζουν.

Έχω ένα σπίτι, με ένα υπέροχο σολάκι. "Έχει παλιώσει πια και μου θυμίζει εμένα.. Ίσως να φταίει που γλιστράει στο κενό και το κρατώ με δύο χέρια κουρασμένα"

Τέλος, ο Σίσυφος. Άλλη μια παραπομπή, για τους παγιδευμένους σε στόχους του σήμερα θέλοντας ή μη. "Χους ειμί και εις χουν θα αναληφθώ, να λυρτωθώ, να αντισταθώ".

Βαθμολογία: 4/5 (80/100)



Για το Rock Da Vinci,
Συμεωνίδου Γεωργία