Tuber - Joyful Science (Album Review)

"Joyful ταξίδι σε ένα Science Fiction σκηνικό"

Ένας δίσκος ιδανικός για sci-fi roadtrip 

Ο νέος δίσκος των Tuber, έπειτα από έξι χρόνια απουσίας σε studio κυκλοφορίες είναι γεγονός. Αρχικά, λίγα λόγια για το συγκρότημα… Οι Tuber είναι instrumental τετραμελής μπάντα από την Κρήτη ιδρυμένη το 2010, αποτελούμενη από τα αδέλφια Γερόσταθου σε ντραμς και κιθάρα και τους Φράγκο και Αρτζόγλου σε μπάσο και κιθάρα αντίστοιχα.
Ο δίσκος Joyful Science είναι συνολικής διαρκείας 35 λεπτών και 55 δευτερολέπτων. Ενώ σε συνολική διάρκεια είναι λίγο πιο σύντομος από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Ο δίσκος απαρτίζεται, όπως συνηθίζει το συγκρότημα, από 5 νέα κομμάτια με μεστό instrumental άνω των 6 λεπτών. Ολόκληρος ο δίσκος για εμένα, αποπνέει έντονη κινηματογραφική ατμόσφαιρα και θα μπορούσε κάλλιστα να συνοδεύει κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας με αισθητική τη δεκαετία του 80.

Το "Joyful Science" μάς εισάγει δυναμικά με το ομώνυμο τού άλμπουμ, κομμάτι που ξεκινά με synth επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το οποίο καθιστά την Retro νοσταλγία ευθύς εξ αρχής. Το synth μέρος θα έρθουν να δέσουν τα κιθαριστικά γεμίσματα, τα οποία θα εξελιχθούν σταδιακά σε μία πιο στερεοτυπική hard rock μελωδία. Το αρχικό κομμάτι, μας αποπνέει μαχητικότητα για κάτι άπιαστο με τις γεμάτες προσμονή του γέφυρες. Αν ο φανταστικός μας πρωταγωνιστής καταφέρει να βρει αυτό που ψάχνει με το κλείσιμο του κομματιού να κορυφώνεται με τα έντονα χτυπήματα στα πιατίνια των ντραμς, παραμένει αβέβαιο.

Συνεχίζοντας, στο ίδιο μήκος κύματος, το δεύτερο track, No Cure for Life, όπως και το προηγούμενό του κομμάτι, για εμένα συνεχίζει την κινηματογραφική αφήγηση σε αυτή τη νοητή ταινία επιστημονικής φαντασίας, η οποία και σε αυτό το track πραγματεύεται το ατέρμονο κυνήγι, την αναζήτηση.

Φτάνοντας περίπου στα μισά του δίσκου και το κομμάτι που με καθήλωσε από την πρώτη ακρόαση, το Chain of Signs, το αίνιγμα του δίσκου φαίνεται πλέον να μοιάζει πιο δύσκολο, η πλοκή πυκνώνεται και το τραγούδι εισέρχεται με σχεδόν μυστικιστικό electronic tempo κι έπειτα με ασορτί κιθάρα. Σε αυτό το σημείο είναι σα να εισέρχεται ο ήρωας μας σε ένα δίλημμα, που του ήταν άγνωστο μέχρι πρότινος.

Το δίλημμα αυτό, θα έλθει να λύσει το προτελευταίο του δίσκου κομμάτι, Eau Rouge, το οποίο θα μας επαναφέρει στη μαχητική διάθεση των δύο πρώτων κομματιών με τα πολύ ισχυρά του ντραμς, τα οποία για εμένα θα κλέψουν την παράσταση μέχρι τέλους και θα στολίσουν το Τrack με ροκ αμεσότητα.

Κλείνοντας την κινηματογραφική μας ακρόαση, έχουμε το γλυκόπικρο Burning Florence, το οποίο αρχίζει με μία μελαγχολική μελωδία πιάνου, την οποία θα δέσει το synth κομμάτι, ενώ θα απογειώσουν τα θλιμμένα, αλλά απαιτητικά χτυπήματα στα τύμπανα και η σχεδόν παρακλητική μας κιθάρα. Αποτελεί ίσως το κομμάτι κάθαρσης του δίσκου, το οποίο και ξεχωρίζει από την υπόλοιπη ατμόσφαιρα του άλμπουμ. Είναι το κομμάτι, στο οποίο, ο πρωταγωνιστής κουρασμένος πια απ’την περιπέτεια που έζησε οδεύει προς τον δρόμο της επιστροφής. Πιο βαριά φορτισμένο σχετικά με τα υπόλοιπα και με καταπληκτικό πιάνο και reviving riff στα μέσα του κομματιού που αναζωπυρώνει μία πιο εναλλακτική 90s διάθεση.

All in all, ένα ευχάριστο ταξίδι που σου επιτρέπει να φανταστείς, να περιπλανηθείς, αλλά και να επιστρέψεις… Αλλαγμένος. Τα προσωπικά αγαπημένα μου ήταν το μυσταγωγικό Chain of Signs και το μελαγχολικό Burning Florence. 

Βαθμολογία: 85%

Για το Rock Da Vinci,

90's LoveChild