Yoth Iria - As The Flame Withers (Album Review)

 

"Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που τολμάει να ανάψει φωτιά και να ζήσει μαζί της. Ο λόγος: μόνο αυτός έμαθε πώς να τη σβήνει."

~ Henry Van Dyke ~

Ένα θρυλικό δίδυμο από το παρελθόν άναψε την 1η του μουσική σπίθα με το EP "Under His Sway" μέσω της Repulsive Echo , μίας ανερχόμενης δισκογραφικής που θα απασχολήσει υπέρ του δέοντος το μουσικό στερέωμα του σκληρού ήχου. Αυτό οδήγησε τους Yoth Iria στο να γνωστοποιηθούν τόσο γρήγορα που αναδείχθηκε το καλύτερο EP της χρονιάς σύμφωνα με την συντακτική ομάδα του Rock Da Vinci. Στα μέσα του 2020 υπέγραψαν με την Πολωνική Black Metal δισκογραφική Pagan Records για την Debut Κυκλοφορία τους εν ονόματι "As The Flame Withers" που  κυκλοφόρησε επίσημα στις 25 Ιανουαρίου 2021 σε CD, Digipak CD , Βινύλιο μαύρο & Χρωματιστό 12ιντσο και σε Digital Μορφή. Το πάθος γυρνάει από την Άβυσσο και γίνεται φλόγα και αυτή η φλόγα μας ταξιδεύει προς τον κάτω κόσμο μέσα από τα μουσικά χρώματα ενός δίσκου που αποτελεί πολλά σκοτεινά ταξίδια!

Βάζω τον δίσκο και αντιλαμβάνομαι στην εισαγωγή ένα μείγμα μεταξύ παλιών και πιο σύγχρονων Rotting Christ έχοντας κάποιες πιο Black Metal πινελιές Η παραγωγή είναι αυτό που θα έλεγε κανείς ξεχωρίζει στις μουσικές εκφράσεις που είναι εντελώς μαύρες όπως και οι ρίζες της Black Metal σκηνής , ενώ δεν μπορείς να πεις ότι είναι ακριβώς Black Metal , αυτό λοιπόν το πραγματοποιεί ο Γιώργος Εμμανουήλ και στο κομμάτι "The Great Hunter".

Χαοτικές κιθάρες , ατμόσφαιρα σκοτεινή , επιβλητικά σόλο κιθάρας που σε απογειώνουν αλλά έχουν και μία έκφραση αρκετά γνωστή και αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό! Ίσως η ελαφριά επανάληψη της κιθάρας εδώ λίγο να είναι η μοναδική επίκριση που έχω , κατά τα άλλα θεωρώ πως είναι ένα πολύ τίμιο Intro/υποδοχή του δίσκου αλλά συγχρόνως ελαφρώς μπερδεμένο ας μου επιτραπεί να πω.

Πάμε στο ομώνυμο , όπου στην εισαγωγή διαπιστώνω ένα ξεκίνημα που με κάνει άμεσα να νοσταλγώ τους τελευταίους δίσκους των Primordial και συγκεκριμένα την ατμόσφαιρα που έντονα μου φέρνει στο μυαλό το υπερλατρεμένο για μένα "Born To Night". 

Αυτό το Post/μελωδικό έναυσμα που πάει σιγά-σιγά αλλά με διαφορετικές παραλλαγές , είναι τόσο όμορφο , τόσο έντονο και συνάμα εντυπωσιακό που μαζί με τις γνωστές πινελιές Burzum στα πλήκτρα δένει απίστευτα, ειδικά η ατμόσφαιρα όλη που σε συνδυασμό με τις ερμηνείες του Magus, τα Delay και τα Heavy Metal ξεσπάσματα κιθάρας , νομίζω πως είναι από τα καλύτερα του δίσκου! Σημείο αναφοράς είναι στην εναλλαγή του ήχου , που καταλήγει στο πιο μελωδικό και σου αφήνει μία απόλαυση , μία γοητεία που σε προκαλεί να ακούσεις και το επόμενο!

Στο Hermetic Code τώρα διαπιστώνω ένα μελωδικό πάντρεμα που είναι κάπως επιτρέψτε μου οξύμωρο , σαν να θέλουν να φέρουν την εποχή του "A Dead Poem" των Rotting Christ με μία πιο σύγχρονη, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Μου αρέσει που σε άλλα διαπιστώνω πιο Moonspell επιρροές και πιο Ze Nigmar στο Tempo που μπαίνει αυτό το αργό ριφ που είναι τόσο εκφραστικό στην εισαγωγή του συγκεκριμένου κομματιού.

Στιχουργικά ομολογώ πως είναι άριστο δεν υπάρχει άλλη εξήγηση , ειδικά η ατμόσφαιρα με τους ψίθυρους , τις ακουστικές κιθάρες και το όλο Mood είναι σαν να δημιουργείται μία αρμονία που ξεκινάει ένα ταξίδι στον κάτω κόσμο και στην συνέχεια καταλήγει στην κόλαση και ξεσπάει κρεσέντο και πράγματι έτσι έγινε! Ίδιο Motivo όπως το αρχικό αλλά με ένα σόλο κιθάρας εξαιρετικό!

Στο The Mantis τι να πούμε τώρα Αριστείο παραγωγής που σου προκαλεί την απόλυτη ανατριχίλα σαν να βρίσκεσαι σε ταινία τρόμου του 80' και καθώς σταματάει μπαίνει το μπάσο και σε συνδυασμό με τα κρουστά γίνεται όλο και πιο επιβλητικό και ταυτόχρονα σκοτεινό , αυτό ομολογώ πως θα μπορούσε να'ταν το τέλειο κομμάτι για υποδοχή σε σκηνή. Εναλλαγή σε πιο πιασάρικο ήχο και αυτό φαίνεται από το "COME ON!" και συγχρόνως αισθάνομαι σαν να ακούω το "Blood Fire Death" των Bathory , σε πιο μοντέρνα παραγωγή και στην συνέχεια μετατρέπεται σε πιο Heavy Metal ήχο και όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο έντονος ο ήχος της κιθάρας , καθώς είναι φανερό ότι κυριαρχεί το Black N Roll στοιχείο αλλά συγχρόνως υπάρχει και πειραματισμός στον όλο ήχο, σαν να προβλέπεται το μέλλον!

The Red Crown Turns Black το Single που άκουσα , αγάπησα, ερωτεύτηκα και ήμουν στην αναμονή για να ακούσω το Album και να δω το βίντεο κλίπ. Δύο πνεύματα σε ένα μυαλό και αυτό ονομάστηκε Yoth Iria και πράγματι έγινε. Είναι δύο σχολές , η μία ξεκινάει πιο Black , πιο μαύρα και είναι κυρίως επιρροές του Magus και από την άλλη ακούς πιο NWOBHM επιρροές από πιο Cloven Hoof , πιο Holocaust , πιο Angel Witch , πιο Iron Maiden με τον Paul Di Anno , κοινώς ένας αχταρμάς που κατέληξε να γίνει ένα καταπληκτικό κομμάτι και ένα φινάλε που είναι φως - φανάρι Hallowed Be Thy Name!

Unborn , Undead Eternal είναι το κομμάτι που στην αρχή σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ακούς ατμόσφαιρα από The Protagonist , ενώ στην πραγματικότητα δημιουργείται ένα κάπως πιο μελωδικό άκουσμα που κάνει άνετα ως ένα επικό Soundtrack ταινίας τύπου Pure αλλά από την άλλη μου έρχεται στο μυαλό πολύ έντονα μία σειρά μουσικών εικόνων από πιο 90's Επιρροές , πιο Gothic , πιο Dark που δεν σου προκαλεί το συναίσθημα της μπλακίλας , είναι κάτι πιο δημιουργικό κατά την ταπεινή μου γνώμη, ενώ Boost κερδίζει υπέρ του δέοντος η εκφραστικότητα του ηχοχρώματος που ταιριάζει γάντι , αλλά περίμενα μία πινελιά παραπάνω για να'μαι ειλικρινής!

Tyrants σε αυτό το κομμάτι υπάρχει για άλλη μία φορά μία καταπληκτική παραγωγή που σε συνδυασμό με τα πλήκτρα δίνει ξεκάθαρα μία άλλη ατμόσφαιρα που αλλάζει στην πορεία προς πιο Paradise Lost ίσως και σε πιο Sisters Of Mercy ύφος. Είναι περίεργο , πως γίνεται να συνδυάζεις το Motivo των Rotting Christ , με πράγματα που κάποιος θα σκεφτεί ότι δεν ταιριάζουν μεταξύ τους και όμως ο Mutilator το πετυχαίνει αυτό , το κάνει να φαίνεται τόσο τίμιο και εξαιρετικό που σίγουρα δεν δίνει περιθώρια για επικρίσεις κατά την ταπεινή μου άποψη!

The Luciferian τίτλοι τέλους με ένα κομμάτι που στην εισαγωγή σου δίνεται το συναίσθημα των Dark Funeral σαν να μπαίνεις στην κόλαση, σαν να προκαλείται μία τελετουργία που σε κάνει να νοσταλγείς ξεκάθαρα τα 90's, μία τόσο ωραία αύρα που προκαλεί το αρμόνιο , όπου στην πορεία παίρνει θέση η κιθάρα του Γιώργου που πραγματικά είναι ογκόλιθος πόσο ωραία ταιριάζει. Το κλασικό αρμόνιο που έπαιζε ο Magus στους Christ , θυμίζει υπέρ του δέοντος , το Gloria De Domine Inferi το οποίο απ'ότι αντιλαμβάνομαι ανέκαθεν ήταν και ένα από τα αγαπημένα του μοτίβο στο αρμόνιο, ενώ το φινάλε της κιθάρας που γίνεται τόσο μελωδική , σκοτεινή και ταξιδιάρικη είναι ίσως για μένα το καλύτερο σημείο που αξίζει να'ναι Outro!

Ένα πολύ μεγάλο μπράβο στο θρυλικό δίδυμο αρχικά που επέστρεψε τίμια από την Άβυσσο, δίνοντας 2 δίσκους (Το EP και τώρα το Debut Full Length) , δίνοντας έτσι μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα , ότι αυτό το ντουέτο έχει ακόμα να προσφέρει πολλά. Ο Γιώργος έχει δώσει ρεσιτάλ παραγωγής και δεν υπερβάλλω καθόλου σε αυτό γιατί έχουμε να κάνουμε με έναν νέο που έχει επίσης πολλά να προσφέρει είτε ως μουσικός , είτε ως συνθέτης , είτε ως κιθαρίστας , είτε ως ηχολήπτης/παραγωγός.

Θεωρώ ότι ήταν ένα μουσικό ταξίδι που βασίστηκε σε 2 κόσμους από την μία ακούς τις πιο σκοτεινές επιρροές και των δύο και από την άλλη ακούς τις πιο Heavy Metal επιρροές με τις οποίες και μεγάλωσαν..... Όλα αυτά μαζί έφτιαξαν έναν πολύ τίμιο δίσκο, που δίκαια αυτές τις μέρες το βινύλιο είναι Sold Out!

Ένα Album/ταξίδι και πίσω στον χρόνο που αποτελεί το τελετουργικό ύφος από την παραγωγή , την ποικιλία ήχων , μία ατμόσφαιρα που έχει ως βασικό μοτίβο τους Rotting Christ , πράγμα που είναι απολύτως κατανοητό διότι όταν ξεκινάς από μία μπάντα που γέννησε το Hellenic Black Metal κίνημα , θεωρώ ότι είναι λογικό και επόμενο να προσπαθείς να το τιμήσεις και αυτό το πέτυχε ο Mutilator θαρρώ!

Στιχουργικά είναι το σκοτεινό Feeling , που πάντα στιγμάτιζαν το κάθε κομμάτι , εδώ θεωρώ πως δεν χωράνε επικρίσεις ούτε αντιλογίες για το στιχουργικό κομμάτι , ιδίως για τις ερμηνείες του Magus! 

Προσωπικά τολμώ να πω πως είναι ένα πολύ δημιουργικό Album , που αξίζει την ακρόαση του , πολύ τίμιο , ειλικρινές και θα έλεγε κανείς ότι θυμίζει τον τρόπο που έγραφαν κάποτε στα νιάτα τους και αυτό προσωπικά μου αρέσει και διαπιστώνω ότι όσες φορές και αν το βάλω , άλλο τόσο και περισσότερο θέλω να το ακούω , ειδικά το The Luciferian , Hermetic Code και το The Mantis που για μένα ήταν από τα κομμάτια που ξεχώρισα λίγο παραπάνω.

47 λεπτά που σου κινούν το ενδιαφέρον και σε κρατάνε στο να ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο και είναι γεμάτος με πολλά συναισθήματα. Οργή , μελαγχολία , Old School συναίσθημα , τελετουργία κ.ο.κ. Ένας δίσκος που από το εξώφυλλο ιδίως , αντιλαμβάνεται κανείς ότι αξίζει να υπάρχει στις συλλογές μας!

Βαθμολογία: 85%

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο