Slipknot - We Are Not Your Kind (Album Review)

"Εκεί που τα στοιχειά ξεκινάνε, σταματάει η ύπαρξη της πραγματικότητας"

Μία από τις μεγαλύτερες μπάντες πλέον στον πλανήτη , πέντε χρόνια μετά το εμβληματικό "The Gray Chapter" επιστρέφουν με νέο και κατά σειρά 6ο πόνημα τους συνολικά και ο τίτλος του "We Are Not Your Kind". Άραγε μέσα από τους στίχους των Corey Taylor & Shawn "Clown" Graham ποίος ξέρει τι θέλουν να δείξουν μέσα από την θεματολογία τους; Μία σκοτεινή ιστορία φρίκης η άλλη μία προσωπική τριβή από το παρελθόν των Slipknot;

Το συγκρότημα απ'ότι αντιλαμβάνομαι προσπαθεί να γυρίσει στις παλιές μεγάλες εποχές των 2 πρώτων δίσκων (Slipknot & Iowa), κάθε φορά που τους ακούω γυρνάω 10 χρόνια πίσω από την εφηβεία μου, υπό τους ήχους που βίωσα ξεκινώντας να ακούω Metal πέρα από Kreator,Iced Earth,SOAD, Judas Priest κτλ. Μέσα σε αυτούς τους πρώτους ήχους που έζησα ήταν και αυτοί των Αμερικανών βετεράνων, τέλος πάντων. Παρατηρώ ότι ο δίσκος είναι αρκετά σκοτεινός και πειραματικός αλλά σε μία παραγωγή πιο μαζεμένη και όχι αυτό το χύμα που αγαπήσαμε άπαντες στα εφηβικά μας χρόνια. 

Ριφάρες από το δίδυμο Mick & James οι οποίοι δέσανε άλλη μία φορά εξαιρετικά, με ένα σύνολο αρκετά επαγγελματικό, ο Jay Weinberg μπορεί να μην είναι σαν τον θρυλικό Joey Jordison αλλά φαίνεται πως προσαρμόστηκε για τα καλά μέσα σε αυτό που θέλει το συγκρότημα, αρκετά άξιος και αυτό εξάλλου φαίνεται και από την καριέρα του πλάϊ στους θρυλικούς Hardcore Βετεράνους Madball. Φαίνεται να έχουν δώσει τεράστια βάση στην γκρουβίλα όπως παλιά, εκτίμησα πάρα πολύ τα Choral Vocals στο Unsainted ήταν μία πινελιά για μένα εντελώς παράνοια το οποίο έδωσε μία άλλη ξεχωριστή νότα στην σύνθεση τους μαζί με το επιθετικό μοτίβο που ανέκαθεν είχαν. Πιο επιβλητικοί, πιο δεμένοι και πιο παθιασμένοι μου φαίνονται σε αυτό το Άλμπουμ. Δεν είναι η καλύτερη δουλειά της καριέρας τους, αλλά σίγουρα είναι δυνατή (Δεν υπάρχει χάλια δίσκος από τους Slipknot. ΝΟΜΟΣ!). 

Μου λείπουν πολύ οι ιδέες του Paul Gray αλλά νομίζω πως ο Alessadro καλύπτει αυτό το κενό στο μπάσο, αλλά "Ουδείς Αναντικατάστατος". Περιέχει κομμάτια που δεν μπορείς να τα βαρεθείς, ειδικά το Critical Darling η το A Liar's Funeral , θα ήθελα εδώ να προσθέσω πως είναι εν μέρει μία μπαλάντα που δίνει και μία σκοτεινή πινελιά που θυμίζει κάτι το επιβλητικό, σαν να ακούω το Prosthetics για έναν περίεργο λόγο αλλά στο πιο τελετουργικό. Μου άρεσε πάρα πολύ η εναλλαγή του πιο μπαλαντοειδές προς το πιο επιθετικό γκρουβάτο ριφ το οποίο αποτελεί και μία μελωδία ΔΥΝΑΜΗ!

Είμαι βέβαιος πως το συγκρότημα έχει ακόμη να προσφέρει πολλά στην Metal σκηνή, παρότι είναι μία παρεξηγημένη μπάντα πλέον. Μία ένσταση που έχω στο σύνολο τους είναι πως επικρατεί ελαφρώς επανάληψη στις γέφυρες των κομματιών, τώρα τους βγήκε έτσι; το είχαν σαν σκοπό να κρατήσουν στοιχεία από προηγούμενη δουλειά; δεν ξέρω, σημασία έχει πως αφενός κρατάνε σταθερά τις ρίζες τους. Αυτό εξάλλου είναι και κάτι που φαίνεται μέσα από την έκφραση και την μουσική τους (Τουλάχιστον δεν βρίζουν η χλευάζουν όπως στις αρχές της καριέρας τους).

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι ωρίμασαν αρκετά, σοβάρεψαν και δείχνουν μεγαλύτερο σεβασμό στην μουσική τους. Σε κρατάνε σε ενδιαφέρον κομμάτια όπως το Spiders που είναι πιο μυστήριο μέσα από τα πλήκτρα του Craig, Birth Of The Cruel που είναι πιο γρήγορο, Not Long For This World & Solway Firth κομμάτια που σου προκαλούν Headbanging και σε ξεσηκώνουν για τα καλά το ένα μετά το άλλο, ιδίως το βίντεο κλιπ στο οποίο παρατηρείς κάτι παρανοϊκό έχοντας πλάνα από την σειρά "The Boys". 

Σαν σύνολο όπως είπα και παραπάνω είναι κάτι το δυνατό, αλλά όχι το καλύτερο, υπάρχουν επαναλήψεις που κουράζουν αλλά ποίος δίσκος δεν έχει ατέλειες άλλωστε. Οργιακά φωνητικά, επιβλητικές παύσεις, γρήγορα και πιο τεχνικά ντραμς, μου άρεσε που έδωσαν βάση στα δέρματα και εκτίμησα που ωρίμασαν, φαίνεται σίγουρα σοβαρή δουλειά αυτό, δεν μπορεί να το παραβλέψει κανείς, δεν είναι τυχαία τα 5 χρόνια αναμονής άσχετα με τις περιοδείες η τις συμμετοχές σε διάφορα Festivals εξαίρετο το πάντρεμα κρουστών με τα τύμπανα και τα δεύτερα φωνητικά και τέλος μου άρεσε πάρα πολύ που κράτησαν τις ρίζες τους από το IOWA.

Το εξώφυλλο όποιος το δει προσεκτικά θα καταλάβει ένα, κλασικό Slipknot Artwork, η παραγωγή εντυπωσιακότατη έχοντας τον Greg Fiedelman με το μέρος τους και φυσικά να δικαιώνονται.

Δεν θα πω ότι περίμενα περισσότερα, θα πω όμως ότι με προβλημάτισαν τα φωνητικά του Corey τα πιο μοντέρνα, αυτό είναι όλο, αλλά αυτό είναι κάτι υποκειμενικό εξάλλου.

Σας περιμένουμε Ελλάδα, για να φωνάξουμε όλοι μαζί ως φόρο τιμής στον Gray "SPIT IT OUT!", Till We Die.

Βαθμολογία: 80/100

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο