Synteleia - "Ending Of The Unknown Path" (Album Review)

"Εκεί που τελειώνει το ταξίδι, ξεκινάει η ανάπαυση της ψυχής στην άβυσσο."

Με τον καιρό παρατηρώ την γνωστή πλέον ως "Hellenic Black Metal" σκηνή και βλέπω ότι αρχίζει να γίνεται τόσο έντονη, κρατώντας σαφέστατα σε μεγάλο επίπεδο τον χαρακτήρα του Underground και φυσικά την πίστη προς τις επιρροές τους.

Ένα από τα συγκροτήματα που το πετυχαίνουν αυτό, είναι οι Αθηναίοι Synteleia, που έχουν ως κύριο παράγοντα επιρροής τους νονούς του ελληνικού σκοτεινού ήχου, Rotting Christ.  

Θα σκεφτείτε για ποιο λόγο έβαλα αυτήν την επικεφαλίδα. Η αιτία είναι το απόκρυφο στοιχείο που σου δίνει το Cover Art τους για τον πρώτο τους δίσκο-ντεμπούτο με τίτλο "Ending Of The Unknown Path". Λίγες μέρες πριν την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας τους, είχα την τιμή να ακούσω τον δίσκο και πραγματικά κάτι που μου έμεινε ήταν η ατμόσφαιρα που σου δίνει το ηχόχρωμα αλλά και ταυτόχρονα η τάση στο να κάνεις πιτ με τον τοίχο ή να χτυπιέσαι μέχρι να σου ξεβιδωθεί ο σβέρκος από το σώμα.

Χτύπημα πρώτο: Daemonica Infermalium. Τίτλος που σε ταξιδεύει στον κάτω κόσμο με ταχύτητα "Δρακοκατάρας". Όλο το κομμάτι είναι ένας ξεναγός στα σκοτεινά μονοπάτια του "Thy Mighty Contract" , μπλαστίδι, ριφάρα, μελωδιάρα. Τι άλλο θες οπαδέ του ακραίου ήχου; Πες μου… Nyctelioz να αξιοποιεί άρτια τις ιδέες του και ένα χάος που σε κάνει να βλέπεις τον σκοτεινό καβαλάρη να καλπάζει πάνω στο μαύρο άλογο μέσα στα σκοτεινά δάση. Αυτήν την αίσθηση σου δίνει.

Dark Summoner Of Yog- Sothoth. Το κομμάτι που σκοτεινιάζει το Concept και αισθάνεσαι σαν να αντικρίζεις το βλέμμα του Yog-Sothoth καθώς σε πλημμυρίζει με άβυσσο ο ίδιος ο Lovecraft, μέσα από το Necronomicon. 

Ithaqua, Thy Mighty Storm. Το αγαπημένο μου κομμάτι από τον συγκεκριμένο δίσκο. Ατμοσφαιρικό, μυστήριο... Νεκρό ποίημα ως κάλεσμα της καταιγίδας, τύφλα να'χει η Κιβωτός του Νώε... Υπέροχη μελωδία,τρομερό σόλο κιθάρας ωραία ροή και αγάπησα την εναλλαγή που γκαζώνει. Η μόνη μου ένσταση ήταν τα λυρικά φωνητικά που τα θεώρησα και λίγο ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός "άσχετο", αλλιώς είναι άψογο κομμάτι. ΕΠΟΣ!

Thee Oaths To Dagon. Επιβλητικό ξεκίνημα, κάλεσμα προς την κόλαση, αλλά όχι απαραίτητα αυτό που περίμενα, ίσως κάτι παραπάνω από παράξενο κομμάτι με ένα επίλογο να σου αλλάζει γνώμη στα μέσα του κομματιού και να κάνει τα κεφάλια να πηγαίνουν πάνω-κάτω από την πώρωση.

Ending Of The Unknown Path. Η αρχή μίας νέας ζωής στην άβυσσο και η ταχύτητα συνεχίζεται με το πάθος να φαίνεται πιο έντονο στη μουσική τους. Επιθετικές κιθάρες, ένα μπάσο που το νιώθεις να παίζει μπάλα καλή και ένα Old School Black Metal κλίμα που ξέρουν να το διατηρούν πολύ καλά μέχρι στιγμής.

Celephais. Ο σκοτεινός μάγος που έρχεται να σε κάνει σάτυρο και να νιώθεις το ταξίδι με σύνοδο την μουσική και οδηγό τα ίδια τα νερά του Αχέρων.

Missioner Of Sorrow. Ριφ βάρβαρο σαν να αισθάνεσαι ότι πας σε μάχη και μία χροιά επιβλητική.
The Black Goat Rites. Το Fgmenth Thy Gift.στο πιο μελωδικό πραγματικά.

Many Masks Of Nyarlathotep. Μία από τις πολλές μάσκες του συγκεκριμένου ήρωα του Lovecraft. Το κάλεσμα του που μοιάζει με νοθεία αλλά είναι μονάχα μία μορφή καλτίλας, όπως και όλος ο δίσκος που ίσως να δίνει ένα ωραίο φινάλε.

Αυτός ο δίσκος, ήταν μία ιστορία βασισμένη στην φαντασία του Lovecraft, ο οποίος θα αισθάνονταν περήφανος που μαζί με τους Celtic Frost υπάρχουν και άλλες μπάντες που τιμάνε την συγγραφή του. 2 ενστάσεις έχω γύρω από την σύνθεση του δίσκου. 

Η πρώτη είναι να ισορροπήσουν καλύτερα τα λυρικά φωνητικά, είναι τόσο ωραία ιδέα που είναι κρίμα να χαλάσει από κάποιες μικρές κακές στιγμές που είναι ελάχιστες, παρόλα αυτά αν βελτιώσουν την παραγωγή και τα Black Metal φωνητικά θα έχουν ένα μεγάλο μέλλον μπροστά τους, παρόλα αυτά εγώ θα πω αυτό που είπε και ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ. "Κρατήστε ζωντανή την Ελληνική σκηνή, NON SERVIAM!" 


Βαθμολογία: 75/100


Για το Rock Da Vinci,
Φαν Βαλ Νουέβο