Spitfire - Denial To Fall (Album Review)

"Nothing can dim the light which shines from within."

~ Maya Angelou ~

“Denial To Fall’’ ονομάζεται το νέο album του θρυλικού ελληνικού heavy/power metal συγκροτήματος Spitfire,ο ήχος του νέου άλμπουμ παραπέμπει στο παλιό καλό heavy metal.
 Πρόκειται για το 3^ο full-length album της μπάντας και ο τίτλος του αποδεικνύεται ενδεικτικός του περιεχομένου του, καθώς παρόλο που περάσανε αρκετά χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, μας δείχνουν πως είναι ακόμα εδώ “αρνούμενοι να πέσουν” και δηλώνουν δυναμικά την παρουσία τους.
Ο δίσκος αποτελείται από 9 τραγούδια που υπάρχουν για να πρωταγωνιστήσουν και όχι απλά να υπάρξουν, δημιουργώντας ένα ταξίδι 44 περίπου λεπτών.
Χωρίς πολλά-πολλά, πάμε να ξεκινήσουμε!

1. Το ταξίδι, λοιπόν, ξεκινάει με το “Stand And Fight”. Η αρχή του τραγουδιού παραπέμπει σε κάτι πιο “σκοτεινό”, όμως σύντομα τα riffs της κιθάρας μετατρέπουν το ύφος του και τη ταχύτητα του, σε κάτι γρήγορο και ανεβαστικο . Ο τραγουδιστής επιδεικνύει όλες τις δεξιότητες του και το συγκεκριμένο τραγούδι είναι αντιπροσωπευτικό του στυλ της μπάντας. Όλα αυτά το κάνουν να αποτελεί μια εξαιρετική εισαγωγή για τον δίσκο.

2. Συνεχίζουμε με ένα πιο βαρύ ήχο που μας παρέχει το κομμάτι “Wasted”, όπου εδώ η ενορχήστρωση μας βάζει κατευθείαν δυναμικά στο τραγούδι. Το επόμενο τραγούδι παντρεύει ένα πιο σύγχρονο στυλ μαζί με αυτό των 80'ς, για το οποίο φημίζονται οι Spitfire και κατά την γνώμη μου τα δύο αυτά στυλ δένονται μεταξύ τους άψογα.

3. Επόμενη στάση το ομώνυμο τραγούδι του album, “Denial To Fall”.  Εδώ καταλαβαίνουμε ότι όσο προχωράει ο δίσκος, τόσο πιο βαρύ άκουσμα και δυναμισμό αποκτάει. Οι διαθέσεις της μπάντας εδώ είναι ξεκάθαρες καθώς ο ρυθμός και οι στίχοι του τραγουδιού, σε αντίθεση με το τι λέει ο τίτλος, σε προκαλούν για headbanging μέχρι πτώσεως. Ένα πραγματικά επικό τραγούδι που κλέβει την παράσταση.

4.  Σειρά έχει το τραγούδι “Unholy”, ταιριαστός τίτλος αφού οι κιθαρίστες συνωμοτούν με τον drummer για την δημιουργία ενός πιο σκοτεινού ήχου σε σύγκριση με τα έως τώρα τραγούδια του δίσκου. Βέβαια κρατάει το 80’s στοιχείο που έχουμε συνηθίσει από το γκρουπ. Κάτι που προσωπικά εκτίμησα ήταν ότι σε αυτό το κομμάτι φαίνεται να πρωταγωνιστούν κυρίως τα όργανα, κάτι που διαπιστώνεται από το πολύ ενδιαφέρον instrumental σημείο του τραγουδιού γύρω στο 3:45 με 4:33, όπου ο ρυθμός εναλλάσσεται ομοιόμορφα και ταυτόχρονα δυναμικά. Αρκετά ενδιαφέρον είναι και η προσθήκη synthesizer προς το τέλος.

5. Την σκυτάλη παίρνει το “Ready To Attack” και όντως διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για κάτι πιο επιθετικό από το intro του κιολλας. Η καθαρή μεν, άγρια δε φωνή του τραγουδιστή παντρεύεται ταιριαστά με τα πιο άγρια δεύτερα φωνητικά με έναν τρόπο που κάνει την όλη εμπειρία του τραγουδιού απολαυστικότατη. Θυμίζει σαν να έχει προέλθει από το πιο παλιό τους άλμπουμ, “First Attack”.

6. Μεταφερόμαστε στο “On My Own”. Ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι από τον συγκεκριμένο δίσκο καθώς όσο το άκουγα έβρισκα τον εαυτό μου να κουνάει το κεφάλι του πάνω κάτω στον ρυθμό του καθόλη την διάρκεια εξαιτίας της απίστευτης δουλειάς που έπεσε στην ενορχήστρωση και στιχουργία του. Αρκετά old school αλλά όχι outdated και σίγουρα ένα τραγούδι που σου μένει εύκολα στο μυαλό.  

7. “Many Lies” είναι ο τίτλος του 7^ου σε σειρά τραγουδιού και το intro παραπέμπει λίγο σε ταινία western. Βαδίζει λίγο στα βήματα του προηγούμενου από αυτού σε σειρά τραγουδιού οπότε δεν έχω πολλά να πω πάνω σε αυτό το τραγούδι. Αν και έχει μια ιδιαιτερότητα σε σύγκριση με τα υπόλοιπα κομμάτια και αυτή είναι το σόλο μπάσου που εμπεριέχει το οποίο, αν και μικρής διαρκείας, είναι μια ευχάριστη νότα. 

8. Προχωράμε στο “Naked Fire”, στο οποίο δεν βρήκα πολλές ιδιαιτερότητες να το ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα αν και τα φωνητικά του τραγουδιστή είναι αντικειμενικά τα καλύτερα σε όλο το album. Παρόλα αυτά ένιωσα ότι κάτι έλειπε για να μπορέσει να αναδειχτεί περισσότερο αν και αυτή είναι η δίκη μου προσωπική γνώμη.

9. Η αυλαία πέφτει με το “Back To Zero”,ειρωνικός τίτλος για το τελευταίο κομμάτι του δίσκου αλλά ταυτόχρονα ταιριαστός. Σε αρπάζει και δεν σε αφήνει να ξεκουραστείς. Ανεβαστικό και δυνατό αναδεικνύει το στυλ του συγκροτήματος καθώς η heavy διάθεση, ο «ογκώδης» ήχος και η επική ατμόσφαιρα, έρχονται να ταιριάξουν με έναν πολύ όμορφο τρόπο μεταξύ τους σε ένα εξαιρετικό κλείσιμο για αυτό το ταξίδι.

Σαν σύνολο ο δίσκος είναι εξαιρετικός με πολύ δυναμικά τραγούδια και φαίνεται το πόση δουλειά κατέβαλαν τα μέλη του συγκροτήματος για να μας χαρίσουν μια ευχάριστη εμπειρία ακούγοντάς το.

Έχω φυσικά μερικές παρατηρήσεις, όπως για παράδειγμα το ότι αρκετά τραγούδια μου φάνηκαν πανομοιότυπα, κάποια άλλα μου φάνηκαν ότι θα ήταν καλύτερα αν ήταν μικρότερης διαρκείας και θα ήθελα γενικότερα να υπήρχε πιο ισχυρή παρουσία των drums, άλλα αυτό πρόκειται για προσωπικό γούστο και δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα όσο το άκουγα.

Όσο περισσότερο το άκουγα τόσο περισσότερο μου φαινότανε ότι τα περισσότερα (αν όχι όλα) κομμάτια του δίσκου θα μπορούσαν να βρίσκονται σε soundtrack ταινίας και αυτό το λέω ως τεράστιο κοπλιμέντο. Είναι ένα album που θα αρέσει και στους παλαιότερους και τους νεότερους της σκηνής και ελπίζω να έχουμε καινούργιο υλικό από τους Spitfire σύντομα.

Ραντεβού συναυλιακά , στο Golden R Festival , εκεί όπου θα εμφανιστούν οι Αθηναίοι Heavy Metallers , χαρίζοντας μας μία σκληροπυρηνική εμπειρία. 8 - 10 Σεπτεμβρίου , όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Βόλο!

Βαθμολογία: 80%

Για το Rock Da Vinci,

Βαγ (αναρχοτσολίας)