Το ημερολόγιο έγραφε 25/06/2022 όταν βρέθηκα για ακόμα μια φορά στο Remedy Venue (λίγο ακόμα και θα με προσλάβουν για γλάστρα). Το επικείμενο gig που θα πραγματοποιούταν ήταν μια πρόσκληση- πρόκληση για εμένα καθώς είχα πλήρη άγνοια για τις μπάντες και δεύτερον αγαπάω πολύ την alternative metal σκηνή. Σαφώς λοιπόν, θα είχα τρομερές απαιτήσεις.

Opening act της συναυλίας ήταν οι Lust Days. Lust οπως λαγνεία και σίγουρα όχι Τελευταία. Η πρώτη μπάντα σε κάθε gig έχει ένα ιδιαίτερα δύσκολο έργο: Να ξεσηκώσει το κοινό, να κάνει όλο το ζέσταμα αλλά και να τραβήξει τα βλέμματα. Οι Lust Days το πέτυχαν με το παραπάνω. Ο ξεχωριστός indie ήχος τους έκανε τη διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες μπάντες που εμφανίστηκαν και εδωσαν μια διαφορετική νότα που στο τέλος της βραδιάς με έκανε να φύγω γεμάτη από ποικίλους ήχους και μελωδίες, καθώς σκεφτόμουν αυτή την εμφάνιση. Ιδιαίτερα μου άρεσε το τραγούδι τους “Hypnotized” που μπορείτε να ακούσετε στο Youtube. Μου θύμισε τα τιμημένα 90s, τότε που δεν υπήρχε autotune και η μουσική γραφόταν μόνο απο την ψυχή.

Misty Route.

Alternative metal στο είδος. Με ολο το θάρρος όταν ακούω τέτοιες μπάντες λυπάμαι πραγματικά. Λυπάμαι που δεν έχουν πάρει την αξία και την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει ενώ ταυτόχρονα μονοπωλούν στη mainstream σκηνή μουσικοί που ποτέ δε με εχουν κάνει να αισθανθώ αυτό που ένιωσα με τους misty route.

Μια κάποια ολοκλήρωση κοινώς! Ο Lefteris Saatsakis με ένα ηχόχρωμα φωνής που σε ταξιδεύει σε εποχές Breaking Benjamin και έναν εξαιρετικό ατμοσφαιρικό ήχο στην κιθάρα (εκτιμάμε λίγο παραπάνω τους τραγουδιστές που είναι και κιθαρίστες ταυτόχρονα γιατί θέλει πειθαρχία και ταλέντο) , Ο George Armando Konomi στο μπάσο που βαραγε κατευθείαν στην ψυχή μου με το βάθος του και ο Kostas Bacopoulos στα drums ο οποίος είναι εξαιρετικά ρυθμικός και δουλεμένος drummer και με συγχωρείτε γι αυτό.... ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΣ. Ένα τραγούδι τους ξεχώρισε ιδιαίτερα στα αυτιά μου.

Και αυτό ειναι το "Stage" με καθαρά country στοιχεία που αγαπώ πολύ. Ένα τραγούδι που μιλάει για το συναίσθημα να ανέβεις πάνω στη σκηνή. Ένιωσα τυχερή που ανεβηκαν οι Misty Route πάνω στη σκηνή. Σας ευχαριστώ πολύ για αυτό το συναίσθημα.

Ο χρόνος πάγωσε όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Degenerate Mind. Ιδιαίτερα γνωστοί από την εμφάνιση τους στο live των Accept. Μια pure heavy metal band με δυνατά φωνητικά από έναν υπέρτατο βαρύτονο τραγουδιστή, το Στράτο. Μπήκαν δυναμικά στο mood και φρόντισαν να βάλουν και το κοινό.

Προσωπικά, έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν άκουσα τις διφωνιες μεταξύ τραγουδίστριας και τραγουδιστή που πλαισιώνονται μεταξύ τους υπέροχα με έναν τρόπο που δεν εχω ξαναδεί σε μπάντα της εγχώριας σκηνής.

Τα screams και των δύο δίνουν έμφαση στην καταιγιστική ερμηνεία των κομματιών τους και οι μελωδικές γραμμές είναι τόσο μοναδικές που είναι κολλημένες στο μυαλό μου ακόμα και μέρες μετά την εμφάνιση τους. Καλογραμμένα riffs από τον κιθαρίστα τους, μπασογραμμές που τρελαίνεσαι να ακούς και drums τόσο groovy που θες να κοπανηθεις όλο το βράδυ.

Είναι ένα ολοκληρωμένο σχήμα με όλη την έννοια της λέξης που σίγουρα έχουμε πολλά να δούμε από αυτούς στα επόμενα χρόνια. Αν έπρεπε να κάνω μια μικρή παρατήρηση θα ήταν ότι θα ήθελα να ακούω την τραγουδίστρια λίγο περισσότερο. Πιστεύω ότι αν είχε ακόμα πιο ενεργό ρόλο η μπάντα θα απογειωνοταν στον έβδομο ουρανό. Τεχνικά φυσικά, είναι άψογοι. Αγαπημένο κομμάτι της βραδιάς ήταν το Never Care από τον δίσκο "B. L. E. V. E". Το έψαξα, το άκουσα και το ακούω όλη μέρα κάθε μέρα. Ακούστε το κι εσείς. Συγχαρητήρια degenerate mind.

Οι Adrenaline, η μπάντα που είχε την τύχη να κλείσει τη βραδιά μου εδωσαν την εντύπωση ότι ήρθαν για έναν και μόνο σκοπό: Να ξεσηκώσουν το ήδη τρελαμένο κοινό με διασκευες των Metallica καθώς είναι tribute band των Metallica. Τα κατάφεραν πάρα πολύ καλά. Με τη βοήθεια του κόσμου και τη λατρεία κάθε μέταλλα που σέβεται τον εαυτό του προς τη μπάντα που τιμούν, μας χάρισαν υπέροχες διασκευες από διαχρονικά τραγούδια που σημάδεψαν την ενηλικίωση μας.

Μια εισαγωγή που δεν περίμενα να ακούσω κι ένας έξοχος drummer με αξιοζήλευτα skills. Ο τραγουδιστής πολυ δυνατός με ωραια γυρίσματα και μια ορχήστρα πολυ δεμένη. Ηταν το ιδανικό κλείσιμο σε ένα αξιομνημονευτο gig. Αν και δε συμπαθώ ιδιαίτερα τις tribute bands οι Andrenaline με εντυπωσίασαν καθώς ειναι καταρτισμένοι μουσικοί που δείχνουν σεβασμό σε αυτό που κάνουν και στο κοινό που απευθύνονται.

Καθώς μια υπέροχη βραδιά έφτασε στο τέλος της θέλω να τονίσω κάποια highlights.

Πρώτον, αποδόθηκε βραβείο για τον headbanger της βραδιάς και δυστυχώς δεν το κέρδισα εγώ.

Δεύτερον, οφείλουμε όλοι να στηρίξουμε αυτές τις μπάντες. Το αξίζουν με το παραπάνω. Καλή συνέχεια και όμορφες μουσικές εύχομαι.

Για το Rock Da Vinci,

Κείμενο: Ίνα Δαμιανίδου

Φωτογραφίες: Απόλλων Καλαϊτζάκης

More Photos: