Raise The Flag: Festival στη μνήμη του ΚΟΥΚ το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου (Γήπεδο Χαριλάου Θύρα 3 , Θεσσαλονίκη)

Δε θα τα έλεγες και δε θα το ζητούσες ποτέ…

Σαν φυσική παρουσία λείπεις δύο χρόνια από κοντά μας. Δε συζητάμε απλά για την παρέα, την καθημερινότητα. Δεν αναφερόμαστε απλά στη ρουτίνα. Κάθε άνθρωπος όσο ζει -και κυρίως με τον τρόπο που ζει- αφήνει πίσω του μία κληρονομιά και αντικατοπτρίζει μία κουλτούρα.  Φυσικά σε αυτή τη ζωή είσαι ότι δηλώσεις. Το ζητούμενο όμως είναι αυτά που επικαλείσαι σαν κουλτούρα και σαν ιδεολογία να είναι μία πραγματικότητα και όχι λόγια του αέρα.  Να είναι κάτι που βγαίνει από την ψυχή σου και όχι κάτι προσποιητό για διάφορους λόγους.

Ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί ότι ανήκει στο οπαδικό κίνημα. Για εμάς και για τον ίδιο τον Νίκο, το οπαδιλίκι είναι ιδεολογία και τρόπος ζωής. Στη σημερινή εποχή βέβαια κάποια πράγματα είναι ψιλά γράμματα. Συμφέρον, εγωισμός, κέρδος, δημόσιες σχέσεις, λεζάντα. Ανασφάλειες του εγώ. Στην κολυμπήθρα του οπαδισμού μπορεί να μπει ο οποιοσδήποτε εύκολα, να βαφτιστεί -σύμφωνα με τις προσωπικές του ανάγκες και για όσο χρόνο αυτός πιστεύει- για να καλύψει προσωπικές ανασφάλειες και εγώ.

Ο οπαδισμός -όπως τον μάθαμε εμείς πριν μερικές δεκάδες χρόνια- δεν έχει καμία σχέση με το τσίρκο του σήμερα. Αλήθεια είναι ότι στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων, δεν έχει μείνει και τίποτα ίδιο στην κοινωνία. Στον οπαδισμό πρέπει να βγεις χαμένος. Αν ακολουθήσεις συνειδητοποιημένα τους άγραφους κανόνες του οπαδισμού, στο τέλος πρέπει να βγεις χαμένος. Να έχεις μαλώσει με την οικογένεια σου πολλές φορές, να έχεις μαλώσει με την κοπέλα σου, να έχεις μείνει άνεργος, να έχεις στιγματιστεί από την κοινωνία... Μπορεί να φαίνεται ότι ανήκεις σε ένα πλήθος ατόμων, αλλά στην ουσία είναι ένας μοναχικός δρόμος που τον ακολουθείς και τον τραβάς μόνος σου. Μπορεί να είσαι το καλύτερο παιδί, να έχεις ψυχούλα κρύσταλλο, αλλά κάποιοι να σε δείχνουν με το δάχτυλο σαν το μαύρο πρόβατο. 

Οι οπαδοί-πυροτεχνήματα είναι πολλοί και έρχονται και φεύγουν. Έχουν μία διαδρομή, κάνουν ένα δυνατό κρότο και μετά εξαφανίζονται. Η καταξίωση και ο σεβασμός μέσα σε αυτό το χώρο δεν είναι νταβατζιλίκι ούτε επιβολή. Είναι πράγματα που τα κερδίζεις στη διαδρομή και τις περισσότερες φορές δεν τα έχεις ανάγκη, ούτε τα επιζητείς. Μπορεί φαινομενικά στα μάτια όλης της κερκίδας να είσαι το οπαδικό δέος. Εσύ μέσα σου όμως δεν αντιλαμβάνεσαι κάτι τέτοιο. Η ταπεινότητα σου σε οδηγεί, δεν ψάχνεις να λύσεις καμία ανασφάλεια μέσα από αυτή την αναγνωρισιμότητα, δε “φουσκώνεις”, δε νομίζεις ότι είσαι ο “γαμάω” της φάσης…

Δεν άφησες ποτέ την Ομάδα μόνη της. Δεν μέτρησες ποτέ πόσοι είναι δίπλα σου για να περπατήσεις στο επόμενο στενό, δε σκέφτηκες ποτέ πόσα λεωφορεία θα βγουν και αν με παίρνει, πόσα άτομα είναι στο κουπέ του τρένου για να πάω στο σταθμό. Δε σκέφτηκες ποτέ τα στέκια σου για το που θα περπατήσεις και που θα κινηθείς.

Βέβαια στον οπαδισμό -όπως και στη ζωή- υπάρχουν και σκληρές “έννοιες” που στο μυαλό πολλών φιλάθλων μοιάζουν και ακραίες. Ίσως και γι’ αυτό υπάρχει ο διαχωρισμός του φίλαθλου με τον οπαδό. Στον οπαδισμό πρέπει να είσαι περήφανος και να ματώνεις, γι’ αυτό που νιώθει η ψυχούλα σου. Είναι ο προσωπικός εγωισμός -συνήθως αυτοκαταστροφικός- το “εγώ δεν κάνω πίσω”. Είναι το να είσαι συνέχεια μπροστά, πρώτος και να δίνεις τις μάχες του δρόμου. Άγριες μάχες που εσύ διάλεξες και δεν στις επέβαλε κανένας. Αλλά οπαδισμός είναι και ο σεβασμός στον απέναντι οπαδό που θα πέσει κάτω, να γονατίσεις πάνω από το κεφάλι του έτσι ώστε κανένα “φίδι” να μην περάσει από πάνω του. Και γιατί θα το κάνεις αυτό; Γιατί αυτός έμεινε τελευταίος να υπερασπιστεί τις δικές του “έννοιες”, παρόλο που αυτές μας έκαναν να είμαστε απέναντι του. 

Όταν θα πέσει, θα τον προστατέψεις, μέχρι την επόμενη φορά που θα τον ξανασυναντήσεις. Και τέτοια σκηνικά έχουν γίνει πολλές φορές στο παρελθόν, δεν είναι μία ουτοπία αυτά που διαβάζετε -όσο παράξενο και αν σας φαίνεται-. Για τέτοιους λόγους μέχρι και δέσιμο από μπάτσους έχει γίνει. Να περιμένεις να φύγουν όλοι οι δικοί σου για να μην τον λιντσάρουν, μέχρι που σκάνε οι μπάτσοι, να σε βλέπουν εκεί, να σε δένουν και να μην βγάζεις “κιχ”. Μόνο η γειτονιά να ακούγεται “αφήστε το παιδί, αν δεν ήταν αυτός θα τον σκότωναν”. Αυτό είναι ο οπαδισμός, με όλες τις αντιφάσεις του. Και όχι το ξεφτιλίκι του σήμερα με τα βίντεο και τις μαλακίες. Δε βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω…

Οπαδικά, στον σύλλογο που ανήκει κάποιος κερδίζει μία αναγνωρισιμότητα. 

Μπορεί να την εκμεταλλευτεί για το προσωπικό του συμφέρον. Μπορεί παράγοντες να του “κλείσουν το μάτι” και να του ζητήσουν να εκμεταλλευτεί -εξυπηρετώντας βέβαια και τα δικά τους συμφέροντα-. Δεν είναι πρόβλημα να συνυπάρξεις στον ίδιο χώρο μαζί τους. Όμως είναι τεράστιο πρόβλημα να συνδιαλλαγείς μαζί τους!

Πολλοί μπορεί να γυρίσετε και να πείτε ότι ορισμένα πράγματα είναι φυσιολογικά, ένα “είδος εμπορίου”. Για κάνενα λόγο.

Ο “τεράστιος” οπαδός είναι ο ταπεινός, αυτός που ότι έχει ζήσει (όσο σκληρό και να είναι), δεν το χρησιμοποιεί σαν γραμμάτιο προς εξαργύρωση στο μέλλον, αλλά το έχει μέσα του και όσες φορές και να κλήθηκε να το πληρώσει, είπε “χαλάλι”. “Τεράστιος” οπαδός δεν είναι αυτός που κοιτάει αριστερά και δεξιά ψάχνοντας για την αναγνωρισιμότητα, αλλά αυτός που χαίρεται με τον πεντάχρονο που τον πήρε ο μπαμπάς του από το χέρι για να τον φέρει στο γήπεδο. 

Στο δια ταύτα.

Στο άκουσμα ότι ο Νίκος έχει καρκίνο, κοιταχτήκαμε τρία άτομα μεταξύ μας.

Χαμογέλασες. “Ε τι να κάνουμε ρε μαλάκα; Θα δούμε…” είπες.

Χαμογέλασες και εμείς κοιταχτήκαμε και είπαμε “ή τρελάθηκε ο μαλάκας, ή τρέλα μας πουλάει”.

Ο γιατρός, μάλλον ήταν λίγο φυσιογνωμιστής. Έτσι όπως μας είδε μπροστά του, δεν κατάλαβε ότι έχει να κάνει με το “αφάν γκατέ” της κοινωνίας. Δύσκολη περίπτωση, τα λεφτά πολλά αν είχες ως στόχο το καλύτερο και απέναντι σου όχι οι κατάλληλοι. Ο Νίκος εκείνη την περίοδο έτυχε να ήταν άνεργος και η πρόταση του γιατρού με το καλημέρα: “Παιδιά δείτε ποιο νοσοκομείο εφημερεύει, αφήστε τον έξω από τα εξωτερικά ιατρεία και ο θεός βοηθός”.

Πριν, σας μιλούσαμε για ταπεινότητα. Ο Νίκος και σε εκείνο το άκουσμα χαμογέλασε, απλά χαμογέλασε και άναψε τσιγάρο. Δεν τρόμαξε από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Δεν ένιωσε ότι είναι κάτι τεράστιο μέσα στον ΑΡΗ και ότι όλος ο ΑΡΗΣ μαζί με παράγοντες και λεφτάδες  θα πρέπει να πέσει πάνω του. Από την ταπεινότητα του δεν ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει τίποτα για την ίδια του τη ζωή. Ακόμα και σε αυτή την ακραία κατάσταση ήταν ταπεινός. Χαμογέλασε και άναψε τσιγάρο χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν απαίτησε τίποτα… 

Υποχρέωση μας να δώσουμε και εμείς τον αγώνα μαζί του. Ήταν το τελευταίο ντου που πήγε να δώσει στη ζωή του. “Ξεκόλλα μαλάκα, εμείς μεταξύ μας και με αυτούς που νιώθουν”. Δεν πήγε κανένας αγκαζέ στην πόρτα του προέδρου. Όχι ότι για τέτοιο λόγο θα ήταν τραγικό, αλλά θα ήταν ασυμβίβαστο με τον τρόπο που έζησε.

Σας ευχαριστούμε όλους, τόσο εμείς όσο και ο Νίκος από εκεί πάνω, μικρούς και μεγάλους, άντρες και γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, που δώσατε τον οβολό σας. Όλοι σας με τον τρόπο σας, ήσασταν δίπλα του. Μαζεύτηκε ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, από εσάς αλλά και από οπαδούς άλλων ομάδων (που ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν). Ο Νίκος χειρουργήθηκε από τους καλύτερους γιατρούς, έμεινε σε μία από τις καλύτερες κλινικές της πόλης, δεν του έλλειψε ποτέ τίποτα. Ακόμα μέχρι και σήμερα, όλα είναι γραμμένα μέχρι και το τελευταίο ευρώ, μέχρι την τελευταία αξονική και τα τελευταία φάρμακα. Σας ευχαριστεί και σας ένιωθε όλους δίπλα του. Και ένα συγνώμη σε όσους στεναχώρησε...

Την ημέρα που πέθανε παίζαμε τον επαναληπτικό με τη Μόλντε. Το παράπονο του ήταν ένα: “Πες την μαλακισμένη την νοσοκόμα να έρθει να με βγάλει τα καλώδια να πάω στο γήπεδο. Εγώ την μιλάω και αυτή με γράφει στ’ αρχίδια της”.

Εδώ πρέπει να δοθεί μία διευκρίνηση, δεν πρόκειται για προσωπολατρεία. Απλά ο Νίκος είναι το πρόσωπο που εκφράζει όλες αυτές τις αξίες. Όπως αυτές μπορεί να τις εκφράζει σήμερα ο Στέφανος, ο Δημήτρης, ο Κώστας, ο Κάρολος. Υπάρχουν παιδιά εκεί έξω, που κουβαλάνε τέτοιες έννοιες στη ψυχή τους. Και αυτές οι έννοιες δεν έχουν χρώμα και δεν έχουν ομάδα. Ανήκουν στην οπαδική ταυτότητα και κουλτούρα. 

Ο Νίκος δεν έκανε παιδιά, τα λάτρευε όμως. Έπαιζε με τα πιτσιρίκια που τα έφερναν οι πατεράδες τους στο γήπεδο. Γονάτιζε μπροστά τους και έκανε καλαμπούρι. Κι αν κάποιο παιδάκι του έλεγε ότι αγαπάει κάποιον παίκτη ιδιαίτερα, έτρεχε μέχρι τα αποδυτήρια και φώναζε τον φροντιστή για να του φέρει τη φανέλα να τη δώσει στον μικρό. Αυτή ήταν η χαρά του, δεν ήθελε τίποτα άλλο…

Ξέρουμε ότι οι εποχές αλλάξανε και ότι στα μυαλά ορισμένων, αυτά που διαβάζετε σας φαίνονται “κινέζικα”. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση σε αυτή την κοινωνία, δεν έχουμε κανένα μαγικό ραβδάκι άλλωστε. Θα προσπαθήσουμε να σώσουμε ότι σώζεται. Έστω και ένας άνθρωπος να προβληματιστεί, από αυτό το κείμενο, για μας και για αυτόν θα είναι κέρδος. 

Αποφασίσαμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή, κοντά στο θάνατο του, να κάνουμε μέσα στην Θύρα 3 μία συναυλία στην μνήμη του. Μέσα στη Θύρα 3 όμως και όχι απλά στο γήπεδο. Εκεί που πήγαμε με το φέρετρο του και κάναμε μαζί ένα τσιγάρο πριν πάει το ταξιδάκι του. Μία συναυλία που θα θυμίζει τον Νίκο, θα τον τιμά και θα προσπαθήσει να κρατήσει ζωντανή την φλόγα των ιδεών και των αξιών που πρέσβευε ο Νίκος σε όλη του τη ζωή. 

Θα προσπαθήσουμε αυτό το γεγονός να καθιερωθεί και τα επόμενα χρόνια, έτσι ώστε (είτε είμαστε εμείς εδώ, είτε έχουμε πάει να τον βρούμε) οι έννοιες της οπαδικής κουλτούρα να είναι εδώ και να μη σβήσουν ποτέ. 

Με τις μουσικές που γούσταρε, με τα χαΐρια του, με αξιοπρέπεια.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς τα συγκροτήματα που θα έρθουν να παίξουν στο live και θα τιμήσουν τον Νίκο. Θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας έτσι ώστε αυτή η συναυλία να αντικατοπτρίζει τη ζωή του και τις αξίες του.

Στη μνήμη σου γέρο κάθε χρόνο και καλύτερα, κάθε χρόνο και πιο δυνατά. 

Θα πολεμήσουμε τον θάνατο με ζωή.

Just take a look around you, what do you see?

Kids with feelings like you and me

Understand him and he'll understand you

For you are him and he is you

If the kids are united!

They will never be divided!

If the kids are united!

They will never be divided!

Τα συγκροτήματα που θα συμμετέχουν στη συναυλία είναι:

- Frank Panx & Σαλταδόροι (Punx Romana)

- Beware The Wolves

- The SfenTones

- Bat Signal

- The Coreys

- Bonecrack

* Η συναυλία θα γίνει το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου και θα έχει αντίτιμο 5€ και τα έσοδα θα διατεθούν αποκλειστικά για την κάλυψη δικαστικών εξόδων. Θα διατίθενται από τον Κεντρικό (καθημερινά μετά τις 19:30), από τους κατά τόπους συνδέσμους και από άλλα σημεία τα οποία θα ανακοινωθούν εντός των ημερών.

*  Στη συναυλία θα τηρηθούν τα απαραίτητα μέτρα κατά του covid.

* Για παραπάνω λεπτομέρειες σχετικά με τα διαδικαστικά του live θα υπάρχει διαρκής επικοινωνία με τον κόσμο.

ΚΟΥΚ, ΚΟΥΚ, ΚΟΥΚ!