Architects - For Those That Wish To Exist (Album Review)

 

"Η υπευθυνότητα είναι το τίμημα της ελευθερίας"

~ Elbert Hubbard ~

Μετά από μία πολύ πετυχημένη και συνάμα συναισθηματική κυκλοφορία με τίτλο "Holy Hell" , τρία χρόνια αργότερα οι αξιαγάπητοι βρετανοί πειραματιστές του Μοντέρνου ήχου , Architects επιστρέφουν για να προσφέρουν στον κόσμο άλλον έναν δίσκο ως τροφή για σκέψη και προβληματισμό και έχει τον τίτλο "For Those That Wish To Exist" , που σύμφωνα με την αναφορά του ιδρυτή και Drummer του συγκροτήματος Dan Searle αυτός ο δίσκος βασίζεται στην έλλειψη ευθυνών του ανθρώπου και στο πόσο πολύ μπορεί να καταστρέψει το ανθρώπινο είδος την Γη. Ένας δίσκος που πραγματικά είναι ότι πρέπει για να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους έχοντας ως συνοδό του την Epitaph Records!

Το μουσικό μας ταξίδι ξεκινάει με μία αρκετά κινηματογραφική εισαγωγή του κομματιού "Do You Dream Of Armaggeddon" , το οποίο ξεκινάει με τελείως διαφορετικό στυλ. Το ηχόχρωμα της εισαγωγής σε βάζει σε ένα Mood κάποιας κινηματογραφικής μουσικής που είναι σαν ένα σύντομο Trailer , μπαίνει στην πορεία το Black Lungs και τα ισοπεδώνει όλα, δίνοντας ειλικρινά το συναίσθημα της καταστροφής , της ανησυχίας όπου συγχωνεύεται πολύ έξυπνα μαζί με τους όγκους της κιθάρας , τα γεμάτα μπάσα και τις τρομερές φωνητικές ικανότητες του Sam Carter , ο οποίος μέσα από τις συνθέσεις του Dan Searle δίνει ρέστα!!! Break , έξυπνα κοψίματα σαν να τρεμοσβήνουν φώτα και σε βάζει πραγματικά σε ένα διαστημικό Feeling όπως ακριβώς δείχνει και το εξώφυλλο!!!

Giving Blood , εδώ το περίεργο είναι ότι έχουν κρατήσει σταθερά τον ρυθμό του ηχοχρώματος και της ροής του δίσκου , η οποία δίνει αφενός ρυθμικά ένα στυλ πάρτυ , αφετέρου δίνει και ένα συναίσθημα του φόβου , της οργής και το πόσο πολύ θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο με την μουσική τους.

Discourse Is Dead Η απόλυτη καταστροφή των πλανητών που σου δίνει κατευθείαν την εικόνα της συντέλειας του κόσμου μέσα από διάφορες καιρικές συνθήκες και το πόσο δυσκολίες περνάνε οι ηπείρους μέσα από τα απεριόριστα λάθη της πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο , πράττοντας "απόλυση της παγκόσμιας Ειρήνης"! Πολύ ωραία παραγωγή , ωραία ποικιλία φωνητικών , τα πλήκτρα νομίζω πως ταίριαξαν πάρα πολύ μαζί με την κιθάρα με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν κάτι πάρα πολύ όμορφο και μεγάλο σημείο αναφοράς θα έλεγα ότι είναι η ατμόσφαιρα του Tempo , που μπαίνει πολύ "Διαστημικά" καταφέρνοντας να διατηρήσει την ένταση που χρειάζεται! 

Είναι από τις λίγες Core μπάντες που πετυχαίνουν αυτό το αποτέλεσμα , ενώ το προσωπικά αγαπημένο μου "Dead Butterflies" , δημιουργεί μία ιδιαιτερότητα στις συνθέσεις. 

Εάν είναι κανείς λάτρης των παράξενων ακουσμάτων , νομίζω πως εδώ θα καταλάβει κανείς ότι μιλάμε για ένα αρκετά όμορφο Motivo , το οποίο διαπιστώνεται από το "Hollow Crown" του 2009. Ένα πάρα πολύ ευχάριστο κομμάτι , ταξιδιάρικο , ατμοσφαιρικό , πανέμορφο και σου μένει έντονα το στοιχείο από το Synthesizer που θα μπορούσε να τοποθετηθεί ένα βιολί εδώ , θεωρώ πως θα'ταν η τέλεια ιδέα!

Οι ρυθμοί ανεβαίνουν σαν παλμοί καρδιάς καθώς ξεκινάει το "An Ordinary Extinction" , στο οποίο εδώ πρέπει να ομολογήσω πως τοποθετήθηκαν πάρα πολύ στο πιο μοντέρνο στυλ παρά στο πιο "Extreme" , ενώ ταυτόχρονα διατηρούν και την σκληρότητα των φωνητικών σε πιο Distorted είναι σαν να υπάρχει μία ισορροπία και στα καθαρά και στα Harsh ενώ υπάρχει αυτό το φινάλε που είναι θα έλεγε κανείς κάπως "Χύμα στο κύμα".

Τώρα προχωράμε στο κομμάτι που προσωπικά μου κίνησε περισσότερο ο ενδιαφέρον απ' όλα και αυτό φυσικά είναι το "Impermanence" στο οποίο ο περίφημος Frontman των Parkway Drive , Winston McCall. Πως γίνεται να επικρατεί μία εντυπωσιακή τεχνική που από το πιο μοντέρνο , διακριτικό Growl που υπάρχει να καταλήγει στο πιο έντονο και δυναμικό; Αυτό μόνο οι εν λόγω βρετανοί το γνωρίζουν! Τρομερό δέσιμο , καθώς ο εν λόγω Αυστραλός τραγουδιστής μπαίνει πολύ δυναμικά , διδάσκοντας τι εστί Growl και Breakdown είναι σαν να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι μεταξύ Κόλασης και παραδείσου! Από τα πιο όμορφα κομμάτια του δίσκου, πειραματισμός στο Φουλ , υπάρχει το μοντέρνο αλλά και το σκληρό μουσικό ερέθισμα!

Συνέχεια έχει το "Flight Without Feathers" , στο οποίο διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχει και λίγο μία αμήχανη στιγμή , στην οποία αισθάνεσαι λίγο μπερδεμένος! Ακούω Μοντέρνο η κάτι πιο Experimental? ιδού η απορία που σαφώς είναι υποκειμενική , παρόλα αυτά νομίζω πως αυτό το κομμάτι λειτούργησε ως ένας προπομπός για το τι επακολουθεί!

Little Wonder εδώ έχω την εντύπωση πως επικρατεί περισσότερο το μοντέρνο Alternative Motivo , το οποίο θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει ως κάτι πιο Εμπορικό , παρόλα αυτά όμως συμπίπτουν τα πιο "Σκληρά" ακούσματα μαζί με τα πιο "Εμπορικά"!

Τώρα έρχομαι στο επίσης αγαπημένο μου και προπομπό της νέας τους ονόματι "Animals" , έπος τι να λέμε τώρα! Προβληματισμός για την φύση , τα ζώα , τον πλανήτη ολόκληρο και ότι εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε την ίδια μας την Γη. Μένω στον ψίθυρο "Life Is Just A Dream Within A.."  το οποίο έχω την εντύπωση ότι το εμπνεύστηκαν από το βιβλίο του Edgan Allan Poe "A Dream WIthin A Dream"! Πρόκειται για ένα κομμάτι που περιέχει ένταση , ξεσηκωμό , επανάσταση , οργή , αγανάκτηση για το πόσο μεγάλο είδος καταστροφής είναι το ανθρώπινο είδος και νομίζω ότι αυτό που θέλουν να περάσουν , το πετύχανε! 

Θα μείνω σε μία παρατήρηση που έκανες ένας γνωστός "Κρίμα που έκανε Master καθώς το συμπίεσε τέρμα με αποτέλεσμα να ακούγεται Fzzz ακόμη και στα καθαρά" που φαίνεται στην μπότα και συγκεκριμένα στο 34:50 πολύ έντονα! 

Μεγάλο σημείο αναφοράς είναι πως βρήκα πολύ έξυπνη ιδέα τα πλήκτρα και τα ηχητικά εφέ να λειτουργήσουν σαν συναγερμός για τα ζώα υπό εξαφάνιση! Νομίζω πως αυτό είναι και το δημιουργικό στο όλο Concept , ότι βρέθηκε τρόπος να κάνουν ξεκάθαρο αυτό που θέλουν να μεταφέρουν στον κόσμο!

Σειρά έχει το Libertime , που θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί ένα αρκετά επιβλητικό Pit , που μπαίνει δυναμικά και ομολογώ πως κρατάει τις εντάσεις τόσο καλά και εξαιρετικά με αποτέλεσμα να υποδηλώνουν ένα μίγμα μεταξύ Core & Modern ύφους μαζί με κάποιες πιο Nu Metal πινελιές ενώ ο "Goliath" έρχεται για να δώσει πιο δυναμικές ερμηνείες σε μία απόδοση πολύ έντονη που θυμίζει κάπως τους Skillet. Όγκος μέγιστος στην κιθάρα , με τα ντραμς να δίνουν έναν πιο Heavy χαρακτήρα στις συνθέσεις του εν λόγω κομματιού και η άφιξη του Simon Neil να δίνει μία πιο έντονη πινελιά! Όταν ο Δαβίδ συνάντησε τον Γολιάθ συνέβη ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα!

Μία πιο σκοτεινή πινελιά δίνει το Demi God , ένα κομμάτι που θα έλεγε κανείς σε φέρνει κάπου ανάμεσα στην μέση, κοινώς ότι όπου υπάρχει καλό , υπάρχει και κακό. Ο πιο Soundtrack χαρακτήρας που χρησιμοποιείται στην παραγωγή , είναι αυτό που έχει ξεχωρίσει προς την υπόληψη του κάθε οπαδού!

Το Meteor είναι ένα κομμάτι που κυριολεκτικά από το πουθενά σκάει σαν μετεωρίτης στα αυτιά μας, ως μία έκρηξη συναισθημάτων της ανησυχίας , του προβληματισμού και της γενικής κατάστασης όσον αφορά τον πλανήτη μας! Τα πλήκτρα για άλλη μία φορά κερδίζουν τις εντυπώσεις στο ότι κατάφεραν να φτιάξουν μία εντυπωσιακή παραγωγή , η οποία αποτελεί κάτι απόλυτα δικό τους!

Τίτλοι τέλους με το περίφημο Dying Is Absolutely Safe , μία πολύ όμορφη μπαλάντα , που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα πένθος και ένας θρήνος για την κατάσταση του πλανήτη και ότι μέσα από τον όλο Γολγοθά δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ολοκαύτωμα που προκάλεσα την όλη ζημιά! Πολύ ωραία κιθάρα, εξαιρετικό Synthesizer , πολύ ωραίο δέσιμο με τις διφωνίες και τα καθαρά φωνητικά! Νομίζω πως ήταν ένας τέλος απλά άψογο και θα ήθελα να μείνω στα κρουστά που έρχονται σε μία εξαιρετική χημεία με το όλο απαλό σύνολο που πάει πανέμορφο και τέλος τα εφέ δίνουν ένα εξαιρετικό φινάλε!

Θα μιλήσω εντελώς αντικειμενικά, είναι ένα συγκρότημα που προσωπικά αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα , αυτό σημαίνει πως ο πήχης ανεβαίνει αρκετά. Έχει χαθεί η μαγεία που υπήρχε στο εμβληματικό για μένα "Holy Hell" , διαπιστώνω πως μουσικά έχουν αλλάξει τελείως το στυλ τους , πήγαν σε κάτι πιο μοντέρνο , πιο Post , πιο Soft και πιο πειραματικό. Υπεραγαπώ τα Progressive στοιχεία τους , τα Djent που έχουν προσθέσει σε κάποια σημεία , δεν μου άρεσε προσωπικά το τεχνικό στοιχείο του ήχου, με αποτέλεσμα να σαμποτάρει το Master το όλο σύνολο και να ακούγονται σαν παράσιτα και θα συμφωνήσω σε αυτό!

Θεματολογικά είναι κάτι το αριστουργηματικό , μου άρεσε η βάση που έδωσαν και μπράβο τους γιατί οι εν λόγω βρετανοί φημίζονται για τον προβληματισμό τους όσον αφορά τον πλανήτη , το σύμπαν και γενικότερα το θέμα της Γης, εντυπωσιάστηκα που έχουν αυτήν την οργή και την εκφράζουν , αλλά προσωπικά μου έλλειψε πολύ το στοιχείο της γκρούβας , ένιωθα πως δεν υπήρξε τόσο , όπως υπήρχε στους προηγούμενους δίσκους. 

Σίγουρα προσπαθούν να πειραματιστούν , σίγουρα είναι κάτι πιο κινηματογραφικό , πιο Space , πιο Soft και πιο μοντέρνο και αυτό είναι ίσως που τους ξεχωρίζει. Σαν εκφράσεις θα πω πως ήταν εντυπωσιακό , ηχόχρωμα σε αρκετά καλό επίπεδο , έξυπνες πινελιές και μου άρεσε που δώσανε μεγαλύτερη βαρύτητα στην παραγωγή, τα ηχητικά εφέ και το Synthesizer με αποτέλεσμα ο όγκος των τυμπάνων η της κιθάρας να δένει γάντι! Η μόνη μου επίκριση/ένσταση που έχω είναι πως περίμενα λίγο παραπάνω γκρούβα , είναι λίγο αραιωμένη ενώ ήταν πιο έντονη η σύνθεση τους , πιο γκάζι , πιο δυναμικό , ενώ αυτός ο δίσκος είναι αρκετά μελωδικός , σκοτεινός και πιο μυστήριος!

Όμως μουσικά σαν σύνολο είναι κάτι , αρκετά αξιέπαινο και θεωρώ πως θα'ταν ένας ιδανικός δίσκος για χαλάρωση , προβληματισμό , δίσκος-τροφή για σκέψη στο ανθρώπινο είδος και ότι πρέπει να σκεφτούμε , να προβληματιστούμε και φυσικά να μην αφήσουμε το εγώ μας να διαλύσει αυτό στο οποίο οφείλουμε την ύπαρξη μας, την φύση! Μην την κακοποιείται την φύση , αγαπήστε την! 

Ένα Album που νομίζω πως έχει τα καλά του και τα κακά του στοιχεία, όσοι είστε οπαδοί των Architects , ακούστε το Album και θα καταλάβετε τι εννοώ , αξίζει!

Βαθμολογία: 80%

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο