"Οι άνθρωποι ταξιδεύουν πιο γρήγορα τώρα, αλλά δεν ξέρω αν πηγαίνουν σε καλύτερα πράγματα."

~ Willa Cather ~

Τον Γενάρη του 2020 , δύο διαφορετικοί κόσμοι ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν έναν δίσκο , ο οποίος πέρασε από πολλές φορτούνες από Lockdown, αλλαγές στην σύνθεση του συγκροτήματος και με πάρα πολύ ρίσκο. Ο λόγος για τους Passengers In Panic που ιδρύθηκαν από την Kally Voo (φωνή & στίχους) και τον Λευτέρη Χρήστου (σύνθεση και μπάσο). Μία τετράδα η οποία μας παρουσιάζει την Debut Full Length δουλειά τους με τίτλο "Passengers In Panic" η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 11 Δεκεμβρίου μέσω της Sleaszy Rider Records , μία κυκλοφορία που αποτελείται από μεγάλη δόση πειραματισμού βασισμένη σε παραδοσιακούς και Progressive ήχους. Ένας πολύ ενδιαφέρον συνδυασμός με το Βιολί/Λάουτο του Χρήστου Χαρχαλάκη , την Γκάϊντα/Καβάλ του Κώστα Φόρτσα, το νταούλι του Αντώνη Γερογιάννη και τον περίφημο ηθοποιό της παιδικής μας ηλικίας, Δημήτρη Φραγκιόγλου. Εκ πρώτης όψεως μιλάμε για μία κυκλοφορία αρκετά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα που θα αναλύσουμε παρακάτω.

Τα επιβλητικά τύμπανα σε συνδυασμό με την κιθάρα και τα εφέ πίσω , προσπαθούν να περιγράψουν την πραγματικότητα του κόσμου. Χάος,πόλεμος, Βία , Αδικία! Με ένα εναρκτήριο που έντονα θυμίζει την εισαγωγή του Am I evil των περίφημων Diamond Head , καθώς είναι άλλη μία μπάντα που έπεσε μουσικό θύμα της υποφαινόμενης μπάντας , οι Αθηναίοι νεοσύλλεκτη!

The Undertaking ένα θα έλεγε μίγμα μεταξύ Folk,Progressive,Heavy Metal ήχων που μετατρέπεται με τις διφωνίες σε παραδοσιακό γλέντι , η απόλυτη Βόμβα ομολογουμένως , χωρίς καμία υπερβολή, οι Γκάϊντες στο σόλο τους ήταν κάτι το εξαίρετο κάνοντας με σαν να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε πανηγύρι! Θα μείνω στις Γκάϊντες όπου δίνουν μία έκφραση ιδιαίτερη και πιο επιβλητική καθώς προκαλείται κάτι το "Αλλοπρόσαλο" στην σύνθεση τους, που αποδεικνύεται απλά πειστικό!

No Ghosts ένα ξεκίνημα ξεσηκωτικό, όπως και τα φωνητικά που προκαλούν μία ξεχωριστή Αύρα. Μέσα από τις ερμηνείες και όλα τα συνάφι νομίζω πως αποκαλύπτεται το απόλυτο καταγγελτικό μήνυμα, ένα μνμ ελπίδας θα έλεγε κανείς! Παράδοση Ανατολής και Βαλκανίων ανταμώνουν μαζί και δημιουργούν ένα τέλειο κλίμα! Από την άλλη οι τεχνικές τυμπάνων πάνε και έρχονται καθώς γυρνάνε συνεχώς τους ρυθμούς και δημιουργούν ένα Tempo περίπλοκο. Όλο αυτό το σύνολο προκαλεί μία πολύ γλυκιά απόλαυση που θυμίζει ένα Βουκολικό πανηγύρι σε κάνα βουνό που απολαμβάνουν την φύση και όλοι γίνονται ένα δίχως ταμπού , κόμπλεξ κ.ο.κ Ενώ ο συνδυασμός με το βαρβάτο φινάλε τυμπάνων είναι αυτό που δίνει την ιδιαιτερότητα μίας πιο Soundtrack απόλαυσης.

Life At It's Best Ακουστική κιθάρα και Ακορντεόν δίνουν ένα ωραίο μοτίβο ατμοσφαιρικό, ομολογώ πως σε σχέση με την 1η έκδοση ακούγεται πιο καθαρά, βέβαια ως μεγάλος οπαδός των παράξενων ήχων , ας μου επιτραπεί να πω ότι το προτιμούσα κάπως πιο....Slow αλλά και αυτό νομίζω πως με καλύπτει δεόντος! Το βιολί δίνει ένα πιο ταξιδιάρικο Tempo καθώς η κιθάρα από πίσω προκαλεί ένα ταξίδι περίεργο, σαν να βρίσκεσαι στον αέρα , να ταξιδεύεις και να απολαμβάνεις τον εξαίρετο καιρό σαν ένα αιώνιο απαλό χάιδεμα στο πρόσωπο! Φτάνω στο 4:00 και μετά και διαπιστώνω κάπως ένα πιο Iron Maiden κρεσέντο που καταλήγει σε ένα όμορφο σόλο κιθάρας της Lela και τελειώνει αρμονικά σαν ένα καράβι που φεύγει μέσα στην νύχτα και απολαμβάνει ασταμάτητα την διαδρομή χωρίς προορισμό.

Gang Of Stares ο συνδυασμός ακορντεόν και κιθάρας είναι τόσο καλά συγχρονισμένος που δίνει έντονα το έναυσμα για μία ωραία ένταση , καθώς το γρήγορο παίξιμο τυμπάνων αλλάζει το ρυθμό και προκαλεί έναν πιο έντονο χαρακτήρα, που εμφανίζεται στο σόλο του Λάουτου που ξαναλλάζει στην συνέχεια σε έναν ήχο Νταουλιού και γκάϊντα ενώ η κιθάρα από πίσω κρατάει ρυθμούς. Αυτό μου θύμισε έντονα τις πινελιές των Aherusia, μία μπάντα που είναι μία σίγουρη επιρροή για όποιον ασχοληθεί στην Ελλάδα με το Folk Metal!

Tsampasin το γνωστό ποντιακό κομμάτι που έγινε διασκευή , το οποίο είναι βασισμένο στον Ορεινό οικισμό του Τσάμπασι στο Βουνό Καρακιόλ , ένα από τα πιο ξακουστά Λιβάδια του Πόντου , που κάηκε τον Σεπτέμβριο του 1913 όπου ερήμωσε απ'όταν ακολούθησε στην πορεία ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος. Είναι τόσο όμορφο να ακούς παραδοσιακά κομμάτια , που συμβιβάζονται με τον σκληρό ήχο, είναι σαν να βλέπεις τους Graj να προκαλούν τσέρτσελο βάζοντας μπύρες και να πίνεις μέχρι σκασμού καθώς μπαίνεις στον ρυθμό χορεύοντας και φορώντας σκωτσέζικη Φούστα!

Προχωράμε στο προσωπικά αγαπημένο μου Leap Of Faith. Δύο είναι οι λόγοι που με αγγίζει αυτό το κομμάτι... Ο ένας είναι διότι μεγάλωσα με γυναίκες στην οικογένεια μου , τουτέστιν μπορώ να αντιληφθώ προσωπικά την σημασία της γυναίκας και 2ον παντελώς κατά της Βίας προς την γυναίκα, διότι παρότι το είχα πει και τις προάλλες θα μείνω στον λόγο ενός πολύ καλού φίλου "Η γυναίκα για την ζωή μας, είναι μία θεότητα", όσοι καταλάβατε, καταλάβατε!

Δεν ξέρω από που να αρχίσω, από τις εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου; από την αξία της μητρότητας; από την αξία της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία; από την τόσο έντονη βία που βιώνουν γυναίκες στην Καμπούλ; από τον φόβο τους μην βιώσουν τους Ταλιμπάν; Η από τα θύματα που αναφέρει το βίντεο που δημοσιεύθηκε πριν περίπου έναν μήνα κοντά; Ειλικρινώς, ομολογώ πως σε αυτό το κομμάτι είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που ένα άρθρο, δεν χωράει να τα εκφράσω! Από την αναφορά των θυμάτων κακοποίησης; από τις πανέμορφες μουσικές εκφράσεις που δίνονται; από την ατμόσφαιρα που προκαλείται στην φωνή της Kally? τους στίχους της; πραγματικά δεν ξέρω!

Είναι για μένα ίσως ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει φέτος , ειδικά το βιολί που αλλάζει το αφήγημα και δίνει πάτημα στον Δημήτρη Φραγκιόγλου είναι ειλικρινά, πανέμορφο! "Τούτο το τραύμα το βαθύ, Άντρας να μην το νιώσει....." Ομολογώ πως ελαφρώς μου θύμισε το "Coffin Ships" των Primordial το φινάλε, αλλά κάποιοι ίσως να το αμφισβητήσετε.

Shipwreck ένα αρκετά "Πολεμικό" θα έλεγα ξεκίνημα, που μου θύμισε κάπως το Goi Rode Goi των Arkona , όπου στην συνέχεια μετατρέπεται σε κάτι πιο μελωδικό και πιο...."Ναυτικό". Η εκφραστικότητα της φωνής είναι κάτι που με γοήτευσε δεόντος, ειδικά το σόλο Βιολιού που είναι το κάτι άλλο στο 3:50 και μετά... Το ταξίδι στην θάλασσα, ειλικρινά αυτός νομίζω πως έιναι ο καλύτερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για το συγκεκριμένο κομμάτι. Είναι σαν να ακούω το Hallowed Be Thy Name των Iron Maiden σε μία πιο Folk Metal έκδοση , ταμάλα σε θαμπώνει!

To Stain το κομμάτι που είναι αφιερωμένο στον απεργό πείνας από την φυλακή, Βασίλη Δημάκη και στον Σάκη Τόλη που τον βάλανε στην Φυλακή όταν είχαν πάει για το Live οι Rotting Christ στην Γεωργία!!! Ένα κομμάτι αρκετά σκοτεινό και ταυτόχρονα αρκετά έντονο , το οποίο σε πάει κατευθείαν σε τόπους βασανιστικούς, σε τόπους ταλαίπωρους και σου βγάζει διάφορες εικόνες είτε από την Ανατολή , είτε από την παράδοση! Αγάπησα υπερβολικά τις Στοιχειωμένες Ιαχές που αφηγούνται από πίσω, δίνουν μία ξεχωριστή νότα που δίνει ένα πιο μυστήριο φινάλε το οποίο σου προκαλεί το συναίσθημα της άφιξης σου σε ένα τούνελ!

Τίτλοι τέλους με το κομμάτι Nakba το κομμάτι που αναφέρεται στην Παλαιστινιακή έξοδο του Ιουλίου του 1948 (γνωστή και ως Al-Naqba) , όπου τότε 750.000 ξεριζώθηκαν και εκδιώχθηκαν απ'τα πάτρια εδάφη χωρίς φαί και νερό κάτω από την αφόρητη ζέστη.

Το κομμάτι ειλικρινά σε πάει σε μέρη πολύ περίεργα και μέσα από την ιστορία του κάθε κομματιού, το πετυχαίνει ιδιαίτερα ο ιθύνων νους των στίχων , Kally Voo.

Οι μελωδίες των διφωνιών δίνουν αυτό το ιδιαίτερο ηχόχρωμα που μέσα από το βιολί, δημιουργείται μία "θλίψη" που έντονα φέρνει στο μυαλό τον Γολγοθά που βίωσε ένας τόσο ταλαίπωρος λαός τότε, καθώς με αυτό το κομμάτι δείχνουν την έλλειψη ισότητας μεταξύ Εβραίων και Άραβων. Εδώ αρμόζει αμιγώς η φράση "Ζούμε με την ελπίδα, πως μία μέρα Άραβες και Εβραίοι θα ζουν ισότιμα και ειρηνικά στην Μέση Ανατολή και όχι με τον φόβο της σφαγής", εγώ εδώ θα πω πως η ιστορία αντιστρέφεται και επαναλαμβάνεται συγχρόνως. Κάτι το οποίο κάποιοι το χαρακτηρίζουν δικαίωση, κάποιοι άλλοι παράνοια! Παράνοια είναι να μην ασπάζεσαι την καταγωγή του άλλου και να την σκοτώνει επειδή διαφέρει από σένα.

Ένας δίσκος πρωτότυπος, που ομολογώ ότι ποτέ δεν άκουσα ξανά, με στιχουργική έμπνευση μέσα από τις λογοτεχνικές πινελιές του αγαπημένου μου Tim Burton όσον αφορά τους τίτλους των κομματιών, με πολύ μουσικό πειραματισμό, χωρίς καμία αντιγραφή και φυσικά με ένα Υβρίδιο θα το χαρακτηρίσω και εγώ... Μεταξύ παραδοσιακής, Ανατολίτικης, Heavy metal και φυσικά Neo Folk ακούσματα που όλα αυτά μαζί , δημιουργούν κάτι καινούργιο, κάτι δικό τους που θα επηρεάσει πολύ κόσμο, για άλλη μία φορά η Ελληνική σκηνή μίλησε και μας παρουσιάζει το Debut των Passengers In Panic. Ένας δίσκος ταξίδι, ένα Άλμπουμ το οποίο όπως λέει πολλά, θα απασχολήσει πολύ τις επόμενες γενιές και όπως λέει η δεσποινίς Kally:

"Ελάτε στους Passengers In Panic, έχει θέση για όλους, για όλους όμως!"

Ένα μεγάλο μπράβο σε όλη την ομάδα που έχει συνεισφέρει την δικιά της πινελιά, έτσι ώστε να καταφέρει να φτιάχτεί αυτό το πολύ ωραίο αποτέλεσμα, ένα ταξίδι γεμάτο από Φορτούνες, από ιστορικά γεγονότα, από την πραγματικότητα και φυσικά με μία πολύ σωστή μίξη ήχων! Εκφραστικότητα, ατμόσφαιρα, ταξίδι , ηρεμία , γαλήνη , αποθέωση!

Ακούστε το Album , ειλικρινά αξίζει και θα είναι διαθέσιμος σε βινύλιο και CD από τις 11 Δεκεμβρίου μέσω της Sleaszy Rider Records. Ένα πανέμορφο ταξίδι σας περιμένει, δεν θα το μετανιώσετε, συντονιστείτε! Ο Δεκέμβριος μπαίνει δυναμικά και κοντευει να σφραγίσει ένα έτος που αναδείχθηκε ως Domino για την καθημερινότητα όλων των λαών!

Βαθμολογία: 90%

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο