"Το υπερφυσικό είναι το φυσικό που ακόμα δεν έγινε κατανοητό."

~ Elbert Hubbard ~

Ένας μεγάλος θρύλος από την Πελοπόννησο έχει έναν κορινθιώτικο αέρα και είναι βαφτισμένος με το όνομα Extremity Obsession. Ξεκίνησαν το 1990 , διαλύθηκαν το 1998 και ύστερα από 18 χρόνια σιωπής και αδράνειας επέλεξαν να επανενωθούν και να βάλουν μπρος για πιο σοβαρά πράγματα , δίνοντας το 2018 στην δημοσιοτητα "Anthropocentric Era Vol. 1 & II". Δύο χρόνια χρειάστηκαν για να συνθέσουν τον διάδοχο τους και πλέον ήρθε η ώρα να το δημοσιεύσουν εγκαινιάζοντας το 2ο κατά σειρά Full Length τους , που ονομάζεται "Segment 8" και όπως όλα δείχνουν πρόκειται για μία πολύ "Γαλαξιακή" κυκλοφορία και πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα καθώς αποτελείται από Οκτώ κεφάλαια/κομμάτια ο δίσκος ξεχωριστά το ένα από το άλλο κάτι που θα το αναλύσουμε παρακάτω.

Όλα ξεκινάνε λοιπόν ανά κεφάλαια, έχοντας ως εναρκτήριο το Inception , το οποίο υποδέχεται το Black Aura. Κομμάτι που ξεκινάει με παραγωγή Demo επίτηδες , αλλά συνεχίζει με πιο μοντέρνο ήχο. Τα γρήγορα ριφς που θυμίζουν εποχές δόξας των Atheist , τονίζουν τις πεποιθήσεις τους προς την Old School κουλτούρα , η οποία αποτελεί ένα Progressive που έχει ως παύση και στην συνέχεια αλλάζει σε πιο Death ήχους, καθώς τα διαστημικά μελωδικά σημεία πάνε και έρχονται σαν μετεωρίτες.

Το Crystal Tears υποδέχεται με μία μελωδία η οποία μου φέρνει κατά νου τις παλιές μελωδίες των Opeth η αυτές των Annihilator στο Crystal Inn που μετατρέπεται σε ένα θα πω ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας κιθάρας που σε καθοδηγεί αρμονικά στο 2ο κεφάλαιο, το Under Cover Prodigy ένα κομμάτι που ξεκινάει πιο δυναμικά με επιθετικές κιθάρες, μπλαστίδια τυμπάνων και μία ατμόσφαιρα που θυμιζει πιο πολύ τους Γερμανούς Obscura. Εδώ μία ένσταση που έχω είναι στην ηχογράφηση των τυμπάνων που με κάνει να αισθάνομαι πως ακούω κάτι πρόχειρο, πράγμα που είναι και κάπως στενάχωρο , γιατί ενώ ακουστικά και τεχνικά είναι άρτιο , η παραγωγή το χαντακώνει.

Το Why ενδέχεται να μας παρουσιάσει με το σόλο κιθάρας, το Defeated. Ένα κομμάτι που τεχνικά θυμίζει τον μεγάλο αείμνηστο Van Halen , ενώ ο ρυθμός αλλάζει σε πιο επιθετικό λες και προσωπικά ακούω κάτι πιο Melodic Death Metal παρά πιο τεχνικό. Η εναλλαγή κάπου στο 1:15 μου θυμίζει λίγο την ανταλλαγή ριφογραμμών αυτήν των Slayer , που μετατρέπεται σε έναν περίεργο ήχο που κάνει Break , χώνει μπλαστίδια και στην συνέχεια το ίδιο. Τα φωνητικά είναι αρκετά επιβλητικά καθώς συνοδεύονται εξαίρετα με τις κιθάρες, ενώ στην συνέχεια δάκρυα χαράς καθώς αισθάνομαι τα σόλο του Chuck Schuldiner, CHUCK ΖΕΙΣ!

Alone ένας ήχος που όμοια του ακούγεται κάπως πιο ρομαντικά, ενώ ταυτόχρονα το μπάσο δίνει έναν πιο διαστημικό χαρακτήρα.... Ρεσιτάλ τι να πω!! Uninvited το κομμάτι που υποδέχεται έναν πιο Χέβι μέταλ όγκο, καθώς οι μελωδίες καλύπτουν όλο αυτό το κλίμα που θυμίζει κάτι σε πιο έντονο. Κάτι σε πιο Θρασοτεχνικούρα που θυμίζει κάπως τους Voivod, ενώ η συνέχεια είναι εξαιρετική καθώς τα ατμοσφαιρικά σημεία στο φινάλε, οι ψίθυροι δίνουν έναν πιο Haunted χαρακτήρα και σε καθοδηγούν σε κάτι πιο Creepy που μετατρέπεται σε πιο οργιακό, αυτό το κρεσέντο μου θύμισε την σύλληψη από το "Live For The Kill" των Amon Amarth , εντυπωσιακό φινάλε, ιδίως που κλείνει η μουσική και συνεχίζει Acapella τι να πω!!!

Halcyon μία διακριτική κιθάρα που σε κατευθύνει απαλά στο κομμάτι Red Chord Of Fate , η έναρξη του κομματιού μου θύμισε λίγο το Silence του Μπετόβεν για έναν περίεργο λόγο, το τέλειο για μένα είναι στον μονόλογο που γίνεται σε στυλ αφήγησης για να δοθεί το σήμερα για να ηχήσουν οι ισχυρές Ιαχές για να χάσουμε τον σβέρκο μας. Τα σόλο κιθάρας στο 2:50 και μετά δίνεται μία μεγάλη έκρηξη που έχει ως συνοδό την αφήγηση που σου φέρνει στο μυαλό την ύπαρξη των εξωγήινων που προειδοποιούν πως πρέπει να προσέχετε τις ψυχές σας!!

Guilding Star ένα περίεργο συναίσθημα που θυμίζει το ξεκίνημα ενός αστερισμού που'χει προκαλέσει καταστροφές και μέσα από τον χρόνο που περνάει, η ζωή μας κινείται σαν ένα εκκρεμές για να υποδεχτεί το Deadly Way!!! Megadeth και Death μαζί σε αυτόν τον ήχο!!!

Embrace The Weakness χτυπάει την πόρτα για να περάσει στο κομμάτι The Ark Of Dreams εδώ για έναν περίεργο λόγο κυριαρχεί πολύ έντονα το Progressive στοιχείο, πολύ Blues, πολύ τεχνικούρα που νομίζω πως με κάνει να το λατρέψω περισσότερο. Οι κιθαριστικές κλίμακες συνοδεύουν πολύ όμορφα το όλο ηχόχρωμα που αλλάζει συνεχώς αλλά κάτι δεν μου έκατσε καλά σε όλο αυτό!!! Κάπου σε ένα σημείο και μετά, ένιωσα σαν κάτι να λείπει για να'μαι ειλικρινής, παρότι έχει καλή δομή ένιωσα σαν κάτι να μην κολλούσε.

The Reflected Empathy , το τελευταίο κεφάλαιο που δίνει τους τίτλους τέλους στο κομμάτι , με μία μελωδία που λίγο μου θύμισε το Unforgiven των Metallica. Τελευταίο κομμάτι το Before The Sun , μία εισαγωγή που θυμίζει την μελωδία των iron Maiden στο Wasted Years , από ερμηνείες που είναι ατμοσφαιρικές , ωραίες πινελιές που ξεκινούν αρμονικά πολύ με πολύ όμορφες δομές και μία μελωδία που εναλλάσετε σε πιο έντονο άκουσμα , το οποίο γίνεται πιο ογκώδες , αλλά δίνει και ένα τέλος περίεργο. Έχω την εντύπωση πως το συγκεκριμένο σημείο λειτούργησε ως ένα Outro , παρά ως ένα κομμάτι.

Μπορώ να πω ότι είναι ένας δίσκος πολλά υποσχόμενος, μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει "δισκάρα" , κάτι που είναι απόλυτα σεβαστό. Προσωπική άποψη πάντα, ομολογώ πως ήταν ένας δίσκος που έχει αρκετά καλά στοιχεία, τεράστια ποικιλία ηχοχρωμάτων που για κάποιους μπορεί να είναι και λίγο κουραστικος για να'μαι ειλικρινής.

Με γοήτευσε πάρα πολύ το στοιχείο που χωρίζονταν σε ένα κεφάλαιο το κάθε κομμάτι, ήταν σαν να άκουγες 8 Singles ξεχωριστά, αυτό ήταν μία αρκετά έξυπνη ιδέα που είχε ως κοινό παρανομαστή τον τεχνικό ήχο είτε είναι Thrash, είτε Death παρόλα αυτά τίμιος δίσκος, που για να πούμε του στραβού το δίκιο, έχει ένα περίεργο συστατικό βασισμένο στα ντραμς , αλλά έχει μία πάρα πολύ καλή σύλληψη ιδεών, αυτό μπορώ να πω ότι μου άρεσε.

Έχει πολλά καλά και κάποιες ενστάσεις που ομολογώ πως μπορώ να κάνω, για παράδειγμα στον ήχο των τυμπάνων που φαίνεται να'ναι κάπως....πρόχειρος από άποψη ήχου, γιατί από άποψη τεχνικής ακούγεται άψογα με άρτια μπλαστίδια, τρομερή ταχύτητα κ.ο.κ Έχω την εντύπωση πως χαντακώθηκε αυτή η μαγεία από την παραγωγή/ηχογράφηση του δίσκου.

Οπότε θα πω πως είναι μία περίεργη προσπάθεια με καλά και κακά στοιχεία, δεν είναι χάλια ούτε άσχημο, ούτε μέτριο αλλά ένας αξιόλογος - τίμιος δίσκος που αξίζει να ακουστεί!

Έχει ιδέες που έχουν προοπτικές, έξυπνα προσεγμένες εναλλαγές , με θεατρισμό σε κάποια σημεία, ωραία ακουστική δομή, με μυστήρια παντρέματα αλλά σίγουρα περίμενα κάτι παραπάνω για να'μαι πιο ακριβής, παρόλα αυτά όμως είναι μία καλή προσπάθεια έτσι ώστε να ξεκινήσουν να κινούνται σε πιο Progressive μονοπάτια!

Το εξώφυλλο είναι αρκετά καλό, με ωραία χρώματα, όμορφο Feeling που είναι σαν να δίνεται η αίσθηση παρουσίασης μίας ταινίας επιστημονικής φαντασίας που μαζί με τον ήχο, νομίζω πως είναι πιο άνετο για τον ακροατή, στο να καταφέρει να πλάσει στο μυαλό του μία ιστορία, κάποια γαλαξιακή εικόνα , ακόμη και να του έρθει στο μυαλό το Star Trek.

Ακούστε το Album, στηρίξτε την Ελληνική σκηνή και ιδίως την επαρχιακή, μπράβο στην Πελοπόννησο που προσπαθεί τίμια να κρατήσει την μουσική της σκηνή ζωντανή και θα μου επιτραπεί εν τάχει να πω πως στο επόμενο Album , σίγουρα θα περιμένω κάτι πιο πειραματικό, πιο περίπλοκο, πιο Jazz και πιο έξυπνο!

Βαθμολογία: 70%

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο