Fallen Arise - Enigma (Album Review)

"Το μυστήριο είναι μια διανοητική διαδικασία. Αλλά το σασπένς είναι κατά βάση μια συναισθηματική διαδικασία."

~ Άλφρεντ Χίτσκοκ ~

Όπως ο μέγας Άλφρεντ υποστήριζε πως το μυστήριο είναι μία διανοητική διαδικασία, τότε εμείς πρέπει να σκεφτούμε την λύση της διαδικασίας αυτής ως ένα αίνιγμα. Αυτό μας το εξηγούν οι Αθηναίοι Fallen Arise , στο κατά σειρα 3ο τους δίσκο με τίτλο "Enigma" που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2020 μέσω της ROAR (Rock Of Angels Records) και μάλιστα σε μία εποχή όπου η κατάσταση που βιώνουμε σε παγκόσμιο επίπεδο είναι όντως ένα Αίνιγμα που οι ίδιοι πρέπει να λύσουμε με τον εαυτό μας στην όλη πάροδο του χρόνου , έτσι και στο ταξίδι του υποφαινόμενου δίσκου , θα επιβιβαστούμε για να ανταμώσουν οι δέκτες μας μαζί του.

Η εισαγωγή του δίσκου ας μου επιτραπεί να πω , ότι με κάνει να νοσταλγώ έντονα τους ήχους του πανέμορφου Bless The Child των Nightwish που σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μία θεατρική παράσταση και ταξιδεύεις υπό τις συνθέσεις του Concept "Beauty And The Beast" όπου εκεί γυναικεία μελωδικά φωνητικά ανταμώνουν υπέροχα μαζί με τα σκληρά φωνητικά , κάτι που διαπιστώνεται στο ομώνυμο κομμάτι , το οποίου είναι ο διάδοχος του In Adentu Deorum. Ομολογώ πως με γοητεύει πάρα πολύ το μπάσο που παντρεύεται πολύ ωραία με το σόλο πλήκτρων και το σόλο κιθάρας αυτό του νέου και πολλά υποσχόμενου κιθαρίστα Σπύρου Βασιλάκη δίνοντας μία δική του ξεχωριστή νότα στο συνθετικό κομμάτι.

 

Reborn και ένας αναγεννημένος ξεκινάει για να έρθει πίσω με οργή και με απόλυτη πυγμή όπως φαίνεται στο επιβλητικό ριφ που έχει και κάπως μία γκρούβα σε συνδυασμό με το παθιάρικο ήχο της βασικής δομής που δίνει τον ρυθμό , καθώς δίνει και έναν πιο Progressive πειραματισμό που από το πιο έντονο καταλήγει στο πιο Γοτθικό και ομολογώ πως τέτοιες εναλλαγές μου θυμίζουν τον θεατρικό χαρακτήρα των Avantasia με μία πολύ όμορφη ατμόσφαιρα των πλήκτρων.

 

Forsaken Ένα λίγο πιο απαλό αλλά και πιο Soft κομμάτι που ακούγεται τόσο γλυκά σαν να σε νανουρίζουν οι νεράϊδες και να βλέπεις τις ωραίες μούσες να σε εμπνέουν μουσικά.

 

Embers Εκεί διαπιστώνω μία πιο έντονη αρχή με τα δυναμικά φωνητικά να δίνουν μία αύρα μεταξύ οργής και γαλήνης. Κάτι που διαπιστώνεται στις εναλλαγές που έχουν ως κοινό παρανομαστή τα επικά πλήκτρα.

 

Without Disguise Εδώ θα διαπιστώσουμε πλήκτρα που θυμίζουν πολύ έντονα ένα ύφος μεταξύ Epica & Καινούργιων Nightwish , όπου θα έλεγα περισσότερο πως η Φιόνα μου θυμίζει ελαφρώς την φωνή της Anna Murphy των Cellar Darling , ενώ τα πλήκτρα τους αγαπημένους Children Of Bodom που ακούγονται σαν να κάνεις τρέξιμο σε κάποιο δάσος και οι διφωνίες στο "See Who I Am" και μετά με τις επαναλήψεις να είναι κάτι το μαγευτικό και φυσικά να κερίζουν την εκτίμηση μου.

 

Released Νομίζω πως είναι ένα από τα κομμάτια που αγάπησα κάνοντας με να σκεφτώ την ποικιλία μίας πολύ ταλαντούχας τραγουδίστριας που την ακούει κανείς χωρίς να βαρεθεί η να σκεφτεί επανάληψη ίσα-ίσα! Συναίσθημα και πάθος γίνονται ένα με ένα τρομερό σόλο να γίνεται το κερασάκι στην τούρτα.

 

Forever Winter ίσως ένα πιο "Παραμυθένιο" κομμάτι θα χαρακτήριζα που θυμίζει τους παλιούς Within Temptation και είναι κάτι που δεν θα έκανα σύγκριση αλλά παρατήρηση. Μία πολύ πολύ όμορφη που πιστεύω πως εάν την ακούσει η Sharon Den Adel σίγουρα θα νοσταλγήσει τα πρώτα της βήματα.

 

Horizon μία πολύ ωραία στιγμή του δίσκου που εκεί η γυναικεία οπτασία δίνει μαθήματα μαγευτικής ερμηνείας, καθώς σου δίνει την εντύπωση ότι επηρεάστηκε από την μαγευτική φωνή της Sarah Brightman. Οι κιθάρες πολύ καλά συνοδεύουν το εξαίρετο αυτό ηχόχρωμα που είναι σαν να χαζεύει κανείς ένα μαγευτικό δάσος με την κρυστάλλινη λίμνη του.

 

Τίτλοι τέλους με ένα πιο δυναμικό κομμάτι, το The Storm Inside όπου εκεί τα φωνητικά είναι κάπως πιο δυναμικά και είναι όντως σαν να έμεινε μέσα μας η καταιγίδα και ένα σκοτάδι περίπλοκο. Απλό φινάλε, λυτό και κάπως περίεργο. Ίσως γιατί περίμενα ένα πιο ατμοσφαιρικό τέλος, όπως και να'χει ήταν και είναι ένα πολύ ενδιαφέρον Άλμπουμ , με πολύ ωραίες εικόνες, ωραίο Mastering από τον Tony Lindgren και γενικότερα ήταν ένας δίσκος όπου έκανε τον γύρω της Μεσογείου, ηχογραφήθηκε στην Σιένα της Ιταλίας , στα Hell's Kitchen από τον κιθαρίστα των Ανώριμων John McCris  όπου εκεί έγινε Mixing και στα Soundflakes Studio στην Αθήνα όπου εκεί έγινε επίσης η ηχογράφηση. 

 

Το εξώφυλλο είναι ένας μαγευτικός κόσμος που θυμίζει ξεκάθαρα την μηχανή του χρόνου, το μυστήριο, τα στοιχεία της φύσης κ.ο.κ Είναι πράγματι ένα αινιγμα που σε προκαλεί να το ακούσεις και να λύσεις όντως τον γρίφο της θεματολογίας του όλου δίσκου. 

 

Σε γενικές γραμμές ήταν ένα πολύ καλό άκουσμα , με ξεσηκωτικά πλήκτρα , ωραίες διφωνίες , δεμμένο σύνολο , πράγμα που είναι πολύ σημαντικό για μία εξάδα σε ένα είδος αρκετά δύσκολο στο να συγχρονιστούνε αλλά τελικά τα καταφέρανε και ένας ανερχόμενος ταλαντούχος κιθαρίστας που εάν τυχόν τον ακούσει ο Emppu των Nightwish απλά θα αισθανθεί πανευτυχής που βρίσκεται ένας ωραίος σολίστας στην κιθάρα από την όμορφη Ελλάδα που θυμίζει κάπως τα βήματα του.

 

Είσαι λοιπόν λάτρης του συμφωνικού ήχου; Αυτός λοιπόν είναι ένας δίσκος που θα αγαπήσεις σίγουρα και θα θες να το ακούσεις ξανά και ξανά στο συνιστώ ανεπιφύλακτα και θα καταλάβεις πως το υποφαινόμενο συγκρότημα δεν είναι κάνα τυχαίο σχήμα, αλλά μία μπάντα που δουλεύει σκληρά και δεν είναι τυχαία όλα όσα πρόσφεραν τα τελευταία 10 χρόνια στον χώρο της Ελληνικής σκηνής. Τρίτος δίσκος λοιπόν και σας περιμένει ο δίσκος για να σας βάλει να λύσσετε το αίνιγμα της μουσικής του πονήματος αυτού μέσω μίας από τις πιο ενεργές δισκογραφικές στην Ελλάδα, την ROAR (Rock Of Angels Records).

 

Βαθμολογία: 75/100

 

 

 

Για το Rock Da Vinci,

Φαν Βαλ Νουέβο