Μία συναυλία για φιλανθρωπικό σκοπό στην υγεία του David Prudent

Leftover Bullets - Tell Mama We're Doing Ok (Album Review)

 

"Τα σημάδια που αφήνουν οι άνθρωποι είναι δυστυχώς πολύ συχνά ουλές"

~ Τζων Γκριν ~


Αν έπρεπε να χρησιμποποιήσω ένα επίθετο για το ύφος του άλμπουμ θα το περιέγραφα, αόριστα ίσως, ως κάτι «έντονο», και αυτό διότι σε κάθε κομμάτι ένα διαφορετικό συναίσθημα ξεπηδούσε, έσκαγε στο νευρικό μου σύστημα σαν καταιγίδα. Καιρό είχα να μείνω «σκαρφαλωμένος» πάνω στην καρέκλα, ακούγοντας ένα νέο ροκ άλμπουμ. Πιο συγκεκριμένα το κατά σειρά δεύτερο Άλμπουμ των Θεσσαλονικιών Hard Rockers Leftover Bullets "Tell Mama We’re Doing OK", που είναι αποτέλεσμα μιας ανάμειξης παλιών «συνταγών,» με κάποια πιο μοντέρνα μουσικά στοιχεία και ένα αψεγάδιαστο mixing/mastering, με γεμάτο ήχο και δουλεμένες ιδέες, όλα σε τέλεια αρμονία μεταξύ τους και με το ύφος του συγκροτήματος.

Ξεκινώντας, αν και προσωπικά το θεώρησα ως το πιο «αδύναμο» κομμάτι του άλμπουμ, το Wasted Silence, αποτελεί μια ταιριαστή εισαγωγή για το ύφος και τον ήχο του συγκροτήματος, με πονεμένα lyrics, και ενδιαφέρουσες πινελιές (όπως οι ψιθυροι πριν το ρεφρεν) που υποψιάζουν τον ακροατή για την δυναμική συνέχεια. Το Confused με μια vintage hard rock εισαγωγή και γρήγορο tempo, σε κρατάει στην «τσίτα», για να δώσει με την σειρά του την σκυτάλη στο Free Speech for Sale, ένα από τα highlights του άλμπουμ, με ένα αρκετά απλό αλλά γεμάτο riff, ένα εξαιρετικό σόλο και υ π έ ρ ο χ α φωνητικά (μάθημα για άλλες ελληνικές μπάντες εκεί έξω).

Το Trailless Smile έρχεται σαν αναγκαία «ανάσα» στον βαρύ ήχο του άλμπουμ, χωρίς να του λείπει το προαναφερθέν «έντονο» στοιχείο, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το «αγριεμένο» Sleazy Vibrations, ενα κομμάτι με ύφος πιο κοφτό, αλλά εξίσου απολαυστικό, και ένα outro που μπορεί κάλλιστα να συνοδεύσει και την πιο απιατητική σκηνή χολυγουντιανού «βρωμόξυλου». Το tempo όμως ανεβαίνει εκ νέου με το Nancy που, μπορεί προσωπικά να μη με τρέλανε στην αρχή, αλλά στα τελευταία 50 δευτερόλεπτα το κομμάτι αποκτά τον βαρύ και distorted χαρακτήρα του άλμπουμ.

Φτάνοντας προς το τέλος, το intro και main riff του Really Not There, σε πλήρη αντίθεση με το μελωδικό του ρεφρέν και το καλοστημμενο μπάσο του, αποτελούν άλλη μια απόδειξη του πλουραλισμού ήχων και ιδεών του συγκροτήματος, όπως και το επόμενο κομμάτι, το It’s Alright, με το σταδιακό του ανέβασμα και τα ενδιαφέροντα lyrics του. Το «φορτισμένο» ταξίδι του άλμπουμ κλείνει με το Till Next Time, έναν εφτάλεπτο επίλογο που με άφησε ανατριχιασμένο και ψυχικά χορτασμένο, με τον γεμάτο του ήχο, τις αλλαγές και το σκληρό κλεισιμό του...   

Ίσως το συγκεκριμένο genre να είναι για κάποιους ξεπερασμένο και «χιλιοπαιγμένο», μα η αλήθεια είναι ότι οι Leftover Bullets κατάφεραν να αποδείξουν με αυτή την δουλειά τους ότι αν υπάρχει θέληση και μουσικό ταλέντο, θα υπάρχουν πάντα νέες ιδέες, riffs και solo για να μας ανατριχιάζουν, είτε ζούμε στο 1980, είτε στο 2020.

Βαθμολογία: 78/100

 
Για το Rock Da Vinci,
Γιάννης Δελλής 


Σχόλια